1. Gabriel Bortoleto (Monza 2024) – P22
Z ostatniego na pierwsze miejsce – brzmi jak historia z filmu, a jednak dokonał tego Gabriel Bortoleto w wyścigu głównym na Monzy. Brazylijczyk startował z 22. pozycji po tym, jak obrócił się w kwalifikacjach i nie zanotował żadnego czasu. W sprincie udało mu się przebić na ósme miejsce, na którym finiszował ex aequo z Dennisem Haugerem. Kierowcom zostało przyznane po pół punktu, ale dla kierowcy Invicty był to tylko wstęp do szalonych wydarzeń.
Junior McLarena na początku wyścigu głównego przebił się na 14. pozycję i został na torze nieco dłużej, niż większość kierowców. To okazało się kluczowe, gdyż na ósmym okrążeniu obrócił się Dennis Hauger, co wywołało neutralizację. Bortoleto zjechał i przeskoczył wszystkich kierowców na tradycyjnej strategii, a później bez problemów dowiózł wygraną, z potężną przewagą prawie dziesięciu sekund.
A Monza miracle! ✨@gabortoleto85 is the only driver to have ever gone from the very back of the grid to the top step of the #F2 podium 🤯
Relive the Brazilian rookie’s rollercoaster weekend in full🎢👉 https://t.co/22T642Gnrc#ItalianGP pic.twitter.com/S4sl5d3geh
— Formula 2 (@Formula2) September 6, 2024
2. Sebastien Buemi (Magny Course 2008) – P21
W zupełnie inny sposób swoje zwycięstwo z niezwykle dalekiej pozycji odniósł Sebastien Buemi. Szwajcar do wyścigu sprinterskiego ruszał z 21. miejsca, po awarii bolidu, której dostał we wcześniejszym wyścigu głównym. Przed drugimi zawodami weekendu GP2, na torze zaczęło padać, a większość kierowców rozpoczęła zmagania na deszczowych oponach. Jednak nie Buemi. To okazało się zwycięską strategią. Zarówno Szwajcar, jak i jego zespołowy partner Yelmer Buurman, bez problemu mijali kolejnych rywali, którzy na dodatek musieli zameldować się w boksach. Mimo że to drugi kierowca Arden startował wyżej (z 12. miejsca), nie zdołał on powstrzymać kierowcy akademii Red Bulla.
Ówczesny junior Red Bulla wygrał z przewagą przeszło sześciu sekund i został najmłodszym triumfatorem wyścigu w erze GP2. Ten występ był też jedną z przepustek do fotela w Formule 1, który Szwajcar otrzymał w zespole Toro Rosso.
3. Stefano Coletti (Hungaroring 2011) – P21
Bliźniaczo podobną historię do Buemiego przeżył Coletti. Monakijczyk także wygrał pogodową ruletkę, zaczynając na slickach, w przeciwieństwie do większości kierowców z przodu. To opłaciło się na pierwszych okrążeniach i kierowca szybko przebił się do czołowej trójki. Kierowcy przed nim – Christian Vietoris i Romain Grosjean – też jechali jednak na oponach na suchą nawierzchnię. Colettiemu znów pomogła pogoda i początek opadów, przez które prowadzący Vietoris obrócił się i zderzył z Francuzem, jadącym na drugim miejscu. Tym samym zawodnik Tridentu wysunął się na prowadzenie, ale musiał zjechać na pit stop po opony deszczowe. W czasie neutralizacji nie stracił na tym zbyt wiele czasu, wyjechał jedynie za Charlesem Piciem, który jako jedyny nie zmienił jeszcze ogumienia na deszczowe. Wyprzedzenie go nie trwało długo i Coletti mógł świętować wygraną. Co ciekawe, drugie miejsce zajął Esteban Guttierez, który startował z pozycji 24.
4. Antonio Giovinazzi (Monza 2016) – P21
Antonio Giovinazzi, podobnie jak Gabriel Bortoleto, zdołał wygrać na Monzy startując z 11. rzędu. Włoch zaliczył podobną przygodę, chociaż nieco bardziej dramatyczną. Kierowca jadący w domowym wyścigu został zdyskwalifikowany z kwalifikacji, poprzez nieprawidłowe ciśnienia w oponach. Miał jednak niewiarygodne tempo, oraz sporo szczęścia. Giovinazzi zastosował odwróconą strategię i zyskał sporo pozycji w początkowej fazie wyścigu. Wygrana nie wchodziłaby jednak w grę, gdyby nie kraksa rywali z 16. okrążenia, która wywołała neutralizację. Dzięki niej kierowca Premy awansował na 3. miejsce. Włoch na 28. okrążeniu wyszedł na drugą pozycje, a na ostatnim, 30., wyprzedził Rafaelle Marciello, sięgając po zwycięstwo na domowym torze w niezwykłych okolicznościach.
Posprawdzałem to i owo (w czym utwierdziła mnie też dawna publikacja Formuły Scout na ten temat), gdyż jak wiemy Gabriel Bortoleto wygrał wyścig F2 startując z ostatniej 22. pozycji. W erze GP2/F2 ci zawodnicy odnosili swoje triumfy startując z co najmniej 20 pozycji. Po krótce… pic.twitter.com/l6LnZS5Rvq
— Kuba Mikołajczak (@JakubAjczak) September 2, 2024
5. Johnny Cecotto Jr. (Hockenheim 2012) – P18
Kierowca znany raczej ze swoich wypadków i kolizji miał swoje przebłyski. Jednym z nich był wyścig główny na torze Hockenheimring. Wenezuelczyk jako jeden z dwóch kierowców wybrał slicki mimo, wydawałoby się, wciąż mokrej nawierzchni niemieckiego obiektu. Już po pięciu okrążeniach objął prowadzenie, po drodze wyprzedzając kolejnych kierowców w prawie każdym miejscu na torze. Jego przewaga była na tyle duża, że po swoim obowiązkowym pit stopie wyjechał tuż przed Fabio Leimerem, który zmieniał opony dużo wcześniej i przez większość wyścigu miał przewagę tempa, ze względu na świeższe ogumienie. Johnny Cecotto Jr. wrócił na tor na miększej mieszance, wyrobił sobie pewną przewagą, a do zwycięstwa dorzucił też najszybsze okrążenie wyścigu. Wspomniany drugi kierowca, który wybrał opony na suchą nawierzchnię, czyli Stephane Richelmi, też stanął na podium, mimo startu z 22. pola.
6. Nobuharu Matsushita (Barcelona 2020) – P18
Do czasu wygranej brazylijskiego juniora McLarena, to Nobuharu Matsushita mógł pochwalić się zwycięstwem z najdalszej pozycji w serii rozgrywanej pod szyldem F2. Udało mu się to po starcie z 18. pola. Japończyk świetnie wykorzystał odwróconą strategię. Wytrzymał aż 25 okrążeń na jednych oponach i na jego szczęście wtedy wyjechał samochód bezpieczeństwa. To dało MP Motorsport przewagę strategiczną i na świeżych oponach wyjechał na trzeciej pozycji, z szansą na wygraną. Tę okazję ówczesny podopieczny Hondy wykorzystał. Po wygranej walce z Callumem Ilottem o drugą pozycję, zdołał także wyprzedzić rodaka – Yukiego Tsunodę – i sięgnąć po wygraną. Dla Matsushity było to ostatnie zwycięstwo w przedsionku F1 i można stwierdzić, że najbardziej spektakularne.
Wheel-to-wheel for half the lap 🤯
Superb racing from Matsushita and Ilott 👏#SpanishGP 🇪🇸 #F2 pic.twitter.com/CL6wDkPKZ3
— Formula 2 (@Formula2) August 15, 2020
7. Heikki Kovalainen (Nurburgring 2005) – P17
Pierwsza wygrana z dalekiej pozycji startowej miała miejsce już w debiutanckim sezonie rozgrywania GP2, za sprawą Heikkiego Kovalainena. Fin miał na torze Nurburgring bardzo dobre tempo, lecz jego najlepsze czasy z kwalifikacji zostały skasowane przez żółte flagi. Stąd start z 17. pozycji, który zamienił w zwycięstwo. Na jego korzyść zagrały problemy rywali – dwukrotnie było powtarzane okrążenie formujące przez kierowców, którzy zostali na polach, a w pierwszym zakręcie doszło do karambolu, który wyeliminował kilka bolidów. Kovalainen zjechał do boksu na samym początku wyścigu, a w drugiej jego części utrzymywał za sobą atakującego Giorgio Pantano.
Na podium obok Kovalainena stanął też inny przyszły kierowca F1, Nico Rosberg. Mistrz świata z 2016 roku miał problem z odpaleniem bolidu na starcie i, podobnie jak Kovalainen, przebijał się przez stawkę.
8. Johnny Cecotto Jr. (Barcelona 2014) – P16
Johnny Cecotto Jr. to jedyny kierowca, który w tym zestawieniu pojawia się dwukrotnie. W tym przypadku znaczenia nie miała ani pogoda, ani szczęśliwe neutralizacje. Bardzo pomogli za to rywale. Zdobywca pole position, Stephane Richelmi nie ruszył na okrążenie formujące i musiał startować z boksu. Walczący o prowadzenie Evans i Coletti zderzyli się w pierwszym zakręcie, co wyeliminowało kolejne przeszkody dla kierowcy z Wenezueli. Ten fenomenalnie wykorzystał odwróconą strategię i zdołał po swoim pit stopie wyjechać z boksu na drugim miejscu. Przed nim znajdował się jedynie Jolyon Palmer, który był bardzo łatwym celem, ze względu na stan opon. Cecotto Jr. miał świeże, miękkie opony i uporał się z Brytyjczykiem w nietypowym miejscu – niewykorzystywanej już szykanie w trzecim sektorze. Dzięki temu zaliczył drugi w swojej karierze triumf w GP2 po starcie z bardzo odległego pola startowego.
9. Trzy zwycięstwa z P15
Aż trzykrotnie w historii F2/GP2 zdarzyło się, by zwyciężył kierowca, startujący z 15. pozycji. Jako pierwszy dokonał tego Mitch Evans, podczas wyścigu na Hockenheim w 2014 roku. Nowozelandczyk wykonał wiele manewrów wyprzedzania w początkowej pierwszej fazie wyścigu, a potem dzięki tzw. „podcince” przeskoczył rywali i odniósł triumf. Dwa następne przypadki miały miejsce w Monako. W 2016 roku Artem Markelov wykonał nieprawdopodobny, 39-okrążeniowy stint. Następnie, dzięki sporej dozie szczęścia przy wirtualnych neutralizacjach, Markelov wyjechał z pit stopu tuż przed Normanem Nato i sięgnął po zwycięstwo. Jego wyczyn w 2024 roku powtórzył Zak O’Sullivan. Przejechał on 40-okrążeń na jednych oponach, a tuż po tym zjechał do boksu, rozpoczęła się wirtualna neutralizacja, która spowolniła rywali i dała Brytyjczykowi wygraną.