Sezon WRC 2002. Dominacja Peugeota – część 2 | Historia rajdów

Sezon WRC 2002. 8. Rajd Safari

Sezon WRC 2002 wkroczył w drugą fazę sezonu, rozpoczynając od bardzo trudnego Rajdu Safari. Pierwszym, który odpadł z rywalizacji był lider mistrzostw Marcus Grönholm, u którego zaledwie kilka kilometrów po starcie pierwszego odcinka awarii uległ silnik.

Dużo problemów miał Petter Solberg. Przebita opona kłopoty ze sprzęgłem oraz turbo spowodowały, że Norweg musiał się wycofać z rajdu na ostatnim odcinku dnia.

Po pierwszym dniu liderem był Tommi Makinen, który wygrał dwie próby i uniknął większych problemów. Na drugim miejscu, 16 sekund za liderem, dzień zakończył Colin McRae, który także był najszybszy na dwóch odcinkach. Podium uzupełniał Carlos Sainz, który musiał się zatrzymać na jednym z odcinków aby wymienić przebite koło, dodatkowo miał kłopoty z zawieszeniem.

Na czwartym miejscu był Harri Rovanperä, a za nim znajdowali się Kenneth Eriksson oraz Marko Märtin.

Kłopoty faworytów

Drugiego dnia z rajdu odpadło wielu zawodników z czołówki. Tommi Mäkinen już na początku dnia miał kłopoty z tylnym zawieszeniem. Fin jechał bardzo powoli, przez co został dogoniony na trasie przez kierowców Forda. Niestety przez problemy z radiem Fin nie dostał informacji o przepuszczeniu McRae i Sainza przez co stracili za nim trochę czasu. Później kierowca Subaru stracił jeszcze czas na wymianie przebitej opony, aby pod koniec dnia wycofać się z rajdu z powodu uszkodzonego przedniego zawieszenia. Dla Mäkinena był to już szósty nieukończony rajd w sezonie na osiem rozegranych.

Z rajdem pożegnali się także Kenneth Eriksson, który miał kłopoty ze skrzynią biegów, Carlos Sainz z powodu problemów z silnikiem oraz Richard Burns po tym jak urwał koło.

Liderem rajdu został McRae, który miał ponad 2 minuty przewagi i kontrolował tempo. Na drugą pozycję awansował Harri Rovanperä, który starał się gonić lidera. Trzecie miejsce zajmował Thomas Rådström z Citroëna po tym jak Markko Märtin dostał karę czasową za zbyt późne opuszczenie parku serwisowego. Piąty był Sébastien Loeb, co potwierdzało dobrą dyspozycję Citroëna w tym rajdzie. Top 6 uzupełniał Gilles Panizzi.

McRae w drodze po rekord WRC

Ostatniego dnia Colin McRae utrzymał prowadzenie odnosząc drugie zwycięstwo w sezonie. Była to też jego 25. wygrana w karierze, co w tamtym czasie stanowiło rekord w WRC. Na drugim miejscu rajd ukończył Harri Rovanperä, który ostatniego dnia przebił oponę, a także narzekał na kurz i nie próbował gonić Szkota za wszelką cenę. Powody do świętowania miał także Citroën. Thomas Rådström dojechał na trzecim miejscu zdobywając pierwsze podium w szutrowym rajdzie dla Xsary WRC. Na czwartym miejscu dojechał Markko Märtin, który na jednym z odcinków musiał jechać bez notatek po tym jak jego pilot zabrał złą stronę. Piąty był Sébastien Loeb w drugim Citroënie, a na szóstym miejscu rajd ukończył Gilles Panizzi.   

Warto wspomnieć, że Rajd Safari 2002 ukończyło jedynie 11 załóg z 48, które wystartowały, co pokazuje jak trudny był to rajd. To był początek II części zmagań pt. „Sezon WRC 2002”.

Sezon WRC 2002. 9. Rajd Finlandii

Mitsubishi przed rajdem zaprezentowało nową ewolucję Lancera o oznaczeniu WRC2.

Pierwszy dzień został zdominowany przez kierowców Peugeota. Na prowadzeniu znajdował się Burns, który wygrał 6 z 10 prób tego dnia. Drugi był Rovanperä tracący tracił 12 sekund do lidera, a podium ze stratą 22 sekund uzupełniał Grönholm.

Najlepszym kierowcą z reszty stawki był Petter Solberg, Norweg jednak tracił już ponad minutę do lidera. Za kierowcą Subaru znalazły się dwa Fordy. Colin McRae był piąty, a Carlos Sainz szósty.

Drugiego dnia dużego pecha miał Harri Rovanperä. Finowi na jednym z odcinków niespodziewanie eksplodowała opona. Podczas dalszej jazdy uszkodzeniu uległo zawieszenie i załodze nie udało się dojechać do strefy serwisowej, co oznaczało dla nich koniec rajdu.

Pomimo tego Peugeot nadal dominował w rajdzie i kierowcy tego zespołu wygrali wszystkie odcinki drugiego dnia. Na prowadzenie wyszedł Marcus Grönholm, który miał przewagę ponad półtorej minuty nad Richardem Burnsem. Brytyjczyk przy lądowaniu po jednej z „hopek” uderzył przednim zderzakiem o ziemię uszkadzając turbo i tracąc moc w swoim Peugeocie, przez co stracił dużo czasu.

Na trzecie miejsce awansował Colin McRae, który walczył ze znajdującymi się za nim Carlosem Sainzem i Petterem Solbergiem. Na szóstym miejscu był Markko Märtin.  

Ostatniego dnia z rajdu odpadł McRae. Tuz po ukończeniu OS 20 jego auto stanęło w płomieniach i całe spłonęło. To pozbawiło Szkota szansy na podium.

Marcus Grönholm utrzymał swoją przewagę i nie popełnił żadnego błędu dowożąc czwarte zwycięstwo w tym sezonie. Drugi był Richard Burns, a podium uzupełnił Petter Solberg, który pokonał Sainza o zaledwie 4 sekundy. Piąte miejsce zajął Markko Märtin a szóstkę uzupełnił Tommi Mäkinen, który nie mógł zaliczyć swojego domowego rajdu do udanych.  

Sezon WRC 2002. 10. Rajd Niemiec

Pierwszy dzień zdominował Sébastien Loeb. Francuz wygrał 6 z 7 rozegranych odcinków prowadząc z przewagą 27 sekund nad drugim Richardem Burnsem. Podium uzupełniał Philippe Bugalski w drugim Citroënie. Jego strata do Loeba wynosiła 49 sekund. Na czwartym miejscu dzień ukończył Colin McRae, który popełnił kilka błędów, a także miał problemy ze wspomaganiem pod koniec dnia. Piąty był Marcus Grönholm, który miał poważną awarię hydrauliki i dodatkowo dostał 30 sekund kary za zbyt późne opuszczenie serwisu. Szóste miejsce zajmował faworyt lokalnej publiczności Armin Schwarz.

Drugi dzień rajdu zebrał spore żniwo wśród zawodników. Poważny wypadek miał Armin Schwarz, którego przetransportowano do szpitala. Solberg miał kłopoty ze skrzynią biegów co także zakończyło się dla niego wypadkiem. Pechowo było także u Skody. Gardemeister rozbił się pod koniec dnia, a Eriksson miał kłopoty z alternatorem. Z rajdu odpadł także Bugalski z powodu problemów z silnikiem.

Sébastien Loeb utrzymał swoje prowadzenie, lecz kierowcy Peugeota się do niego zbliżali. Francuz narzekał na zły dobór opon na początku dnia, a także zaliczył jeden obrót na odcinku. Richard Burns utrzymał się na drugim miejscu i dzięki problemom Loeba jego strata do pierwszego miejsca zmalała do 10 sekund. Bardzo dobrze jechał Marcus Grönholm. Fin mocno atakował przez cały dzień odrabiając straty i awansował na trzecie miejsce będąc 25 sekund za liderem. Na czwartej pozycji utrzymał się McRae, który tracił już prawie 2 minuty do podium. Piąty był Carlos Sainz, a szóste miejsce zajmował Bruno Thiry jadący w prywatnym Peugeocie 206 WRC.

Loeb w drodze po swoje pierwsze zwycięstwo

Ostatniego dnia toczyła się zacięta walka o zwycięstwo pomiędzy Loebem i Burnsem. Burns wygrał tego dnia więcej odcinków, lecz nie udało mu się dogonić swojego rywala. Tym samym Sébastien Loeb wygrał swój pierwszy rajd w karierze pokonując swojego Burnsa o 15 sekund. Podium uzupełnił Marcus Grönholm, który zdobył kolejne cenne punkty do klasyfikacji mistrzostw. Na czwartym miejscu rajd ukończył Colin McRae nie mając w tym rajdzie szans na walkę z Francuskimi zespołami. Piąte miejsce zajął Bruno Thiry, a szósty był Markko Märtin. 

Sezon WRC 2002. 11. Rajd Sanremo

Już po pierwszej pętli z rajdu wycofał się Carlos Sainz. W jego aucie doszło do wycieku oleju. Kłopoty techniczne nie ominęły także Tommiego Makinena, który pod koniec dnia miał problemy z przekładnią w swoim Subaru.

Gilles Panizzi wygrał 7 z 8 piątkowych odcinków i był zdecydowanym liderem rajdu. Na drugim miejscu ze stratą 22 sekund znajdował się Philippe Bugalski. Marcus Grönholm prowadził po pierwszym odcinku, lecz kłopoty z turbo pozbawiły go szans na utrzymanie się na czele. Po naprawieniu auta Fin zaczął odrabiać straty kończąc dzień na trzecim miejscu. Nieco ponad 3 sekundy do podium tracił Richard Burns. Piąty był Markko Märtin, a szósty Jesus Puras.

Po drugim dniu Panizzi utrzymał się na prowadzeniu w rajdzie. Po tym jak Philippe Bugalski uderzył w ścianę i odpadł z rajdu na drugie miejsce awansował Grönholm. Fin mocno naciskał wygrywając trzy próby i kończąc dzień 22 sekundy za liderem. Bardzo dobry dzień miał także Petter Solberg. Kierowca Subaru nie miał żadnych problemów i znacznie podkręcił tempo, wygrywając ostatnie dwie próby i awansując na trzecie miejsce. Czwarty był Burns, który popełnił błąd na jednym z dohamowań tracąc cenne sekundy, które go kosztowały miejsce na podium. Piąty nadal był Markko Märtin, który także popełnił podobny błąd, a dodatkowo nie miał tempa na walkę o podium. Jesus Puras uzupełnił top 6.

Ostatniego dnia nie doszło do żadnych zmian w czołówce. Gilles Panizzi zwyciężył w Rajdzie Sanremo odnosząc trzecie zwycięstwo w sezonie. Na drugim miejscu ze stratą 20 sekund zameldował się Marcus Grönholm, który był coraz bliżej swojego drugiego tytułu. Trzeci był Petter Solberg, który ostatniego odparł ataki Richarda Burnsa i zdobył swoje kolejne podium w sezonie. Piąte miejsce zajął najlepszy kierowca Forda Markko Märtin. Jesus Puras w Citroënie ukończył rajd na szóstym miejscu.

Sezon WRC 2002. 12. Rajd Nowej Zelandii

Tuż przed rajdem Colin McRae ogłosił, że w kolejnym sezonie będzie reprezentować zespół Citroëna, kończąc swoją współpracę z Fordem po 4 latach. W ostatnich trzech rajdach Szkot chciał się dobrze zaprezentować na pożegnanie z zespołem. Niestety Rajd Nowej Zelandii zakończył się dla niego bardzo szybko, bo już na OS 4. McRae zahaczył o bramę i wyleciał z trasy, nie mając szans na powrót.

Po pierwszym dniu liderem był Burns. Brytyjczyk wygrał cztery próby i pomimo kłopotów ze zdrowiem był bardzo zdeterminowany, aby odnieść swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie. Drugie miejsce zajmował Rovanperä, który tracił 18 sekund do swojego kolegi z zespołu. Trzeci był Grönholm, który musiał czyścić trasę, a dodatkowo miał kłopoty z hydrauliką i wyciekiem oleju. Na czwarte miejsce pod koniec dnia awansował Tommi Mäkinen, który liczył wreszcie na dobry występ. Sporą niespodzianką było piąte miejsce Jani Paasonena. Fin po raz pierwszy w karierze startował w Nowej Zelandii i od samego początku miał bardzo dobre tempo. Udało mu się nawet wygrać OS 5. Był to pierwszy wygrany odcinek dla Lancera WRC. Czołowa szóstkę uzupełnił Petter Solberg.

Kłopoty Burnsa

Szybkie odcinki specjalne Nowej Zelandii okazały się być bardzo zdradliwe dla kilku kierowców drugiego dnia. Pierwszym pechowcem był Jani Paasonen, który walczył o czwarte miejsce z kierowcami Subaru. Fin dachował na OS 11 uszkadzając przy tym chłodnicę co zakończyło jego obiecujący występ. Dwa odcinki później z rajdem pożegnał się Markko Märtin, który także wypadł z trasy rozbijając swojego Forda. Największą sensacją dnia było odpadnięcie dotychczasowego lidera Richarda Burnsa. Brytyjczyk jechał po swoją pierwszą wygraną w tym roku, gdy nagle na OS 15 popełnił błąd wypadając przy dużej prędkości z trasy. Był to koniec jego marzeń o zwycięstwie w tym rajdzie jak i obronie tytułu.

Po wypadku Burnsa nowym liderem został Marcus Grönholm jadący po swój drugi tytuł. Za nim ze stratą prawie minuty znajdował się Harri Rovanperä. Dobrze radziło sobie Subaru. Solberg był trzeci, a Mäkinen czwarty. Carlos Sainz korzystając na błędach swoich rywali awansował na piątą pozycję. Do czołowej szóstki dostał się także Juha Kankkunen jadący Hyundaiem.

Marcus Grönholm z drugim tytułem

Ostatniego dnia dzięki problemom rywali Grönholm nie musiał obawiać się o swoją pozycję i spokojnie dowiózł kolejne zwycięstwo do mety. Dzięki temu zwycięstwu jego przewaga w klasyfikacji generalnej była już na tyle duża, że na dwa rajdy przed końcem Fin zapewnił sobie swój drugi tytuł mistrza świata. Na drugim miejscu dojechał Harri Rovanperä, który miał kłopoty z hydrauliką. Pomimo tego osiągnął metę, a Peugeot dzięki kolejnemu dubletowi zapewnił sobie trzeci tytuł mistrzowski w klasyfikacji producentów z rzędu.

Wszystko wskazywało na to, że na trzecim miejscu po raz kolejny dojedzie Petter Solberg. Niestety jego Subaru po raz kolejny w tym sezonie się zepsuło i zaledwie 16 kilometrów przed metą rajdu Norweg musiał się wycofać. Tym samym najniższy stopień podium przypadł jego koledze z zespołu Tommiemu Mäkinenowi.

Na czwartym miejscu dojechał Carlos Sainz, a za nim znaleźli się kierowcy Hyundaia. Aby nie zaprzepaścić dobrego wyniku Koreański zespół wydał polecenia swoim kierowcom, aby ze sobą nie walczyli i utrzymali swoje pozycje. Tym samym Juha Kankkunen dowiózł do mety piąte miejsce, a szósty był jego niepocieszony poleceniami kolega z zespołu Freddy Loix.

Sezon WRC 2002. 13. Rajd Australii

Po serii nieporozumień Colin McRae zakończył współpracę ze swoim pilotem Nickim Girstem. Od Rajdu Australii na prawym fotelu zasiadł Derek Ringer, który już współpracował wcześniej z Colinem w latach 1987-96.

Richard Burns ponownie zaliczył nieudany występ. Tym razem awaria sprzęgła zmusiła Brytyjczyka do wycofania się już pierwszego dnia. Z rajdu odpadły także dwa Hyundaie Loixa i Schwarza po awariach silników.

Marcus Grönholm pomimo zagwarantowania sobie tytułu nie odpuszczał i był liderem po pierwszym dniu z przewagą prawie 30 sekund. Na drugim miejscu dzień ukończył Petter Solberg, który musiał uważać na Carlosa Sainza. Hiszpan także miał za sobą udany dzień i znajdował się niecałe 4 sekundy za Norwegiem. Czwarte miejsce zajmował Harri Rovanperä, a niecałe 10 sekund za nim dzień ukończył Tommi Mäkinen. Szósty był Colin McRae, który nie miał udanego dnia. Pomyłki w notatkach doprowadziły do kilku wycieczek poza trasę i stratę cennego czasu.

Drugiego dnia z rajdu odpadł McRae, po tym jak przy lądowaniu z jednej z „hopek” uderzył zderzakiem o ziemie i uszkodził chłodnicę.

Na prowadzeniu utrzymał się Grönholm, który powiększył swoją przewagę do prawie 50 sekund. Petter Solberg pomimo problemów z zawieszeniem nadal był drugi. Na trzecią pozycje awansował bardzo szybko jadący tego dnia Harri Rovanperä. Carlos Sainz spadł na czwarte miejsce tracąc 20 sekund do podium. Na piątej pozycji znajdował się Mäkinen, a na szóste awansował czwarty kierowca Forda Belg François Duval.

Grönholm nie odpuszczał

Marcus Grönholm okazał się bezkonkurencyjny już trzeci rok z rzędu wygrywając w Australii. Było to jego piąte zwycięstwo w sezonie. Na drugim miejscu rajd ukończył Rovanperä, który ostatniego dnia wyprzedził Solberga. Norweg dobrał złe opony przez co stracił trochę czasu i ostatecznie musiał się zadowolić najniższym stopniem podium. Na czwartym miejscu rajd ukończył Mäkinen, który po rajdzie został wykluczony z klasyfikacji. Powodem była waga jego Subaru, które okazało się za lekkie. Po tej decyzji na czwarte miejsce awansował Sainz, który tego dnia zaliczył dachowanie i uszkodził turbo, jednak pomimo tego dojechał do mety. Piąty był Markko Märtin, a szóstkę zamknął Toni Gardemeister w Skodzie.

Przed ostatnią rundą sezonu bardzo ciekawie wyglądała walka o drugie miejsce w klasyfikacji kierowców. Pomiędzy zajmującym drugie miejsce Burnsem, a szóstym Rovanperą było jedynie 4 punkty różnicy. Pomiędzy nimi znajdowali się jeszcze McRae, Sainz i Panizzi. Siódmy Solberg tracił 7 punktów, więc on także miał matematyczne szanse na tytuł wicemistrza.

W klasyfikacji producentów toczyła się walka o czwarte miejsce pomiędzy Mitsubishi, Hyundaiem i Skodą. Każdy z zespołów miał po 9 punktów.

Sezon WRC 2002. 14. Rajd Wielkiej Brytanii

Marcus Grönholm wygrał 4 z 5 rozegranych odcinków i był zdecydowanym liderem po pierwszym dniu. Na drugim miejscu znalazł się Petter Solberg. Norweg narzekał na zły dobór opon, jednak pomimo tego udało mu się utrzymać przed trzecim Markko Märtinem, który tracił do niego niecałe 3 sekundy. Czwarty był Sainz, a piąty Rovanperä, który dostał 10 sekund kary za falstart na jednym z odcinków. Tommi Mäkinen ukończył pierwszy dzień na szóstej pozycji.

Drugiego dnia Marcus Grönholm popełnił błąd wjeżdżając zbyt szybko w zakręt na jednym z odcinków i dachując, co oznaczało dla niego koniec rajdu. W tym samym miejscu z rajdu odpadł Jani Paasonen popełniając ten sam błąd. Wypadek miał także François Delecour przez pomyłkę pilota w opisie, co oznaczało, że obydwa Mitsubishi odpadły z rajdu i nie powalczą o czwarte miejsce w klasyfikacji zespołów. U rywali z Hyundaia także były problemy. Armin Schwarz miał pożar swojego auta i wycofał się z rajdu. Czas stracił także Juha Kankkunen, który się zatrzymał, aby pomóc Niemcowi ugasić auto.  

Odpadnięcie Grönholma spowodowało, że walka o zwycięstwo ponownie stała się otwarta. Markko Märtin był liderem po drugim dniu rajdu, lecz jego przewaga była minimalna. Petter Solberg miał znacznie lepszy dzień od poprzedniego i na każdym odcinku regularnie odrabiał stratę do Estończyka. Pod koniec dnia kierowca Subaru tracił zaledwie 1,6 s do lidera. Na trzecie miejsce awansował Sainz, który tracił niecałe pół minuty do liderów.

Na czwartym miejscu dzień ukończył Richard Burns, który odrabiał straty z pierwszego dnia spowodowane wypadnięciem z trasy. Piąty był Mäkinen, a na szóstą pozycję awansował Sébastien Loeb. Francuz na ostatnim odcinku pokazowym wyprzedził Colina McRae, który zaliczył obrót i stracił ponad 20 sekund.

Solberg wygrał i został wicemistrzem

Ostatni dzień to walka o zwycięstwo pomiędzy Märtinem i Solbergiem. Na pierwszym odcinku dnia Norweg był znacznie szybszy i wyszedł na prowadzenie z przewagą 20 sekund. Märtin odpowiedział na kolejnej próbie czasem lepszym o 7 sekund, lecz na następnej Solberg odpowiedział 8,5 sekundy lepszym czasem od Estończyka. Na ostatnim odcinku kierowca Subaru także był najszybszy i wygrał Rajd Wielkiej Brytanii. Było to pierwsze zwycięstwo dla Solberga w karierze. Zapewniło mu ono również tytuł wicemistrza świata w sezonie 2002. Markko Märtin ukończył rajd na drugim miejscu zdobywając swoje pierwsze podium w WRC.   

O trzecie miejsce walczyli Burns i Sainz. Brytyjczyk popełnił błąd na przedostatnim odcinku wypadając z trasy i kończąc rajd w rowie. Dzięki błędowi rywala Sainz ukończył rajd na trzecim miejscu i tą samą pozycję zajął w całych mistrzostwach. Czwarty był Tommi Mäkinen, dla którego to nie był udany sezon. Colin McRae zdołał awansować na piąte miejsce zdobywając swoje ostatnie punkty w barwach Forda. Czołową szóstkę uzupełnił Brytyjczyk Mark Higgins jadący prywatnym Focusem WRC.

Na ósmej pozycji do mety dojechał Freddy Loix zdobywając bardzo cenny punkt dla Hyundaia zapewniający im czwarte miejsce w klasyfikacji producentów.

Sezon WRC 2002. Klasyfikacje

Kierowcy

	Kierowca	Zespół	Punkty
1.	Marcus Grönholm	Peugeot Total	77
2.	Petter Solberg	555 Subaru World Rally Team	37
3.	Carlos Sainz	Ford Motor Co Ltd	36
4.	Colin McRae	Ford Motor Co Ltd	35
5.	Richard Burns	Peugeot Total	34
6.	Gilles Panizzi	Peugeot Total	31
7.	Harri Rovanperä	Peugeot Total	30
8.	Tommi Mäkinen	555 Subaru World Rally Team	22
9.	Markko Märtin	Ford Motor Co Ltd	20
10.	Sébastien Loeb	Citroën Sport	18

Podium

1. Marcus Grönholm – zdecydowanie najlepszy kierowca, który zdominował cały sezon. Pięć wygranych plus cztery inne podia sprawiły, że Fin zwyciężył mając ponad dwa razy więcej punktów od drugiego kierowcy w mistrzostwach. Fin był bardzo regularny, punktując w 11 z 14 rajdów, dzięki czemu zapewnił sobie tytuł już w Nowej Zelandii. W kolejnym sezonie pozostał bronić tytułu w Peugeocie.

2. Petter Solberg – to nie był łatwy sezon dla Norwega, jednak dobra końcówka sezonu pozwoliła mu rzutem na taśmę zdobyć drugie miejsce w mistrzostwach. Petter przed Rajdem Wielkiej Brytanii zajmował 7. miejsce w mistrzostwach, jednak wygrana w ostatniej rundzie pozwoliła mu awansować aż o 5 miejsc. Do swojego dorobku dorzucił jeszcze cztery inne miejsca na podium oraz punkty, które zdobył w 10 z 14 rajdów. Solberg wykonał duży progres w porównaniu do poprzedniego sezonu i byłby on jeszcze większy, gdyby Subaru mniej się psuło. W kolejnym sezonie pozostał jednak w japońskim zespole walcząc o tytuł mistrzowski.

3. Carlos Sainz – ponownie jeden z najbardziej regularnych kierowców w sezonie. Hiszpan odniósł jedno zwycięstwo w Argentynie po tym jak kierowcy Peugeota zostali wykluczeni, jednak poza tym jeszcze czterokrotnie stawał na podium. Wiele razy kończył rajd w czołowej szóstce punktując w 9 rajdach łącznie. Wyniki mogłyby być jeszcze lepsze, gdyby Ford dysponował lepszym autem. Focus WRC w tym sezonie nieco ustępował Francuskim konstrukcjom, co też tłumaczyło dlaczego Hiszpan odszedł z zespołu wraz z końcem sezonu. Jak się potem okazało na rok 2003 przeniósł się do Citroëna.

Miejsca 4-6

4. Colin McRae – pierwsza połowa sezonu wyglądała obiecująco. Zaczęło się od małych punktów w pierwszych rajdach. Potem było podium w Argentynie i dwie wygrane w Akropolu i Safari. Na tym etapie sezonu McRae był drugi i miał realne szanse na walkę z Grönholmem. Niestety w ostatnich sześciu rajdach Szkot zdobył tylko 5 punktów. Pożar auta w Finlandii brak tempa w Sanremo czy błędy w Nowej Zelandii i Australii przekreśliły jego szanse na walkę o tytuł. Cztery lata spędzone w Fordzie nie przyniosły Colinowi oczekiwanych wyników, więc na kolejny rok postanowił przejść do Citroëna.

5. Richard Burns – Brytyjczyk zaliczył niezły sezon w Peugeocie i był bardzo bliski zdobycia drugiego miejsca w mistrzostwach. Burns pięć razy meldował się na podium, jednak ani razu nie zwyciężył. Był tego bliski na Cyprze po dyskwalifikacji Grönholma, lecz później sam został wykluczony za nieregulaminowe auto. Blisko wygranej był także w Nowej Zelandii, gdzie popełnił kosztowny błąd. Największym problemem Burnsa było to, że nie był w stanie dorównać szybkością do swoich kolegów z zespołu. Na szutrze lepszy był Grönholm, a na asfalcie Panizzi. Do tego błędy jak w ostatniej rundzie sezonu spowodowały, że ukończył sezon poza podium.

6. Gilles Panizzi – Francuz wygrał trzy rajdy asfaltowe w sezonie nie pozostawiając złudzeń kto jest specjalistą od tej nawierzchni. Wystartował w 11 rajdach i w 4 zdobywał punkty. Poza zwycięstwami dopisał jeszcze punkt za szóste miejsce w Rajdzie Safari, gdzie także wygrał swój pierwszy szutrowy odcinek. Był to jego najlepszy sezon w karierze.

Miejsca 7-10

7. Harri Rovanperä – Fin czterokrotnie stawał na podium w tym sezonie i zawsze było to drugie miejsce. Ogólnie punktował w 6 z 14 rajdów znacząco pomagając zespołowi w walce konstruktorów. Niestety zdarzały mu się błędy i jego auto trapiło też sporo usterek przez co nie był w stanie powalczyć o czołową szóstkę w mistrzostwach. Pomimo tego kolejny rok z rzędu zaprezentował się z dobrej strony.

8. Tommi Mäkinen – był to rozczarowujący sezon dla 4-krotnego mistrza świata. Wszystko zaczęło się dobrze od wygranej w Monte Carlo. Do tego doszły jeszcze podia na Cyprze i w Nowej Zelandii, jednak na tym kończą się dobre wyniki Fina. Podobnie jak u Solberga także w tym przypadku awaryjność Subaru zrobiła swoje, z tym że auto Mäkinena było znacznie bardziej trapione awariami. Do tego dochodzą własne błędy jak poważny wypadek w Argentynie, gdzie Tommi walczył o zwycięstwo. W wielu rajdach Brakowało też tempa, przez co Fin zamiast w czołówce walczył o jakiekolwiek punkty i musiał liczyć na pecha rywali. Makinen pozostał w Subaru na kolejny rok, licząc na poprawę wyników.

9. Markko Märtin – bardzo solidny sezon zwieńczony podium w ostatnim rajdzie sezonu. Estończyk w wielu rajdach dysponował lepszym tempem niż McRae i Sainz zwłaszcza na asfalcie. Punktował łącznie w ośmiu rajdach, czyniąc spory progres w stosunku do swoich poprzednich lat startów. Od sezonu 2003 został liderem zespołu Forda.

10. Sébastien Loeb – Francuz pokazał, że jest bardzo szybki na asfalcie. Mógł wygrać już w Monte Carlo, gdyby nie kara czasowa za niedozwolone czynności zespołu przy aucie, ale pomimo tego był drugi. Swoje pierwsze zwycięstwo w karierze odniósł w Rajdzie Niemiec, poza tym zapunktował jeszcze w Safari. W kolejnym roku zaliczył pełny sezon z Citroënem.

Sezon WRC 2002. Zespoły

	Zespół	Punkty
1.	Peugeot Total	165
2.	Ford Motor Co Ltd	104
3.	555 Subaru World Rally Team	67
4.	Hyundai World Rally Team	10
5.	Škoda Motorsport	9
6.	Marlboro Mitsubishi Ralliart	9

Podium

1. Peugeot – francuski zespół zdominował sezon 2002. Łącznie wygrali 9 rajdów w tym 8 razy zgarnęli dublet, dzięki czemu zapewnili sobie tytuł już na dwie rundy przed końcem. W roku 2002 model 206 WRC miał znacznie mniej problemów technicznych, co bardzo pomogło w zdobyciu trzeciego tytułu z rzędu. Na kolejny sezon Peugeot pozostał przy takim samym składzie kierowców.

2. Ford – zespół prowadzony przez Malcolma Wilsona wygrał 3 rajdy, lecz nie miał żadnych szans z Peugeotem. Największym minusem Focusa WRC było słabe tempo na asfalcie, gdzie nie mieli żadnych szans z Francuskimi zespołami. Rozczarowujące tempo było powodem tego, że McRae i Sainz odeszli z zespołu. W kolejnym roku Ford postawił na młodych kierowców czyli Martina i Duvala.

3. Subaru – bezpieczne trzecie miejsce niezagrożone przez nikogo z tyłu. Tak samo Subaru nie było w stanie zagrozić Fordowi czy Peugeotowi. Awaryjność auta bardzo dała się we znaki kierowcom. Kłopoty z silnikiem, hamulcami czy zawieszeniem występowały praktycznie w każdym rajdzie. Pomimo tego zespół wygrał dwa rajdy i na kolejny rok szykował nowy model.

Reszta stawki

4. Hyundai – rzutem na taśmę wywalczyli czwartą pozycję. W tym sezonie w niektórych rajdach Hyundai pokazywał, że ma potencjał, lecz często był on niweczony przez nieustanne awarie. Psuło się dosłownie wszystko. Najlepszym wynikiem było piąte miejsce Kankkunena w Nowej Zelandii. Pomimo wprowadzenia w ciągu sezonu nowej ewolucji swojego auta Accent WRC3 wyniki nie uległy znacznej poprawie i zespół miał przed sobą sporo pracy przed rokiem 2003.

5. Škoda – sezon podobny do Hyundaia, tylko że do tego zaprezentowali gorsze tempo i mieli więcej awarii. Najlepszym wynikiem było 5 miejsce w Argentynie Toniego Gardemeistera. Na kolejny rok Czesi szykowali nowy model Fabia WRC, który miał zastąpić już wysłużoną Octavię. Zakontraktowali także mistrza 1994 roku Didera Auriola.

6. Mitsubishi – fatalny sezon w wykonaniu zespołu, który jeszcze rok wcześniej odnosił zwycięstwa. W tym sezonie był gorszy nawet od maruderów stawki takich jak Škoda i Hyundai. Lancer WRC nie miał tempa i ciągle się psuł. Wprowadzenie modelu WRC2 w Finlandii niewiele pomogło. Najlepszym wynikiem było 5. miejsce Alistera McRae’a w Szwecji. Poza tym mieli jeszcze szanse na dobry wynik w Nowej Zelandii, jednak Jani Paasonen się rozbił. Mitsubishi wycofało się z WRC na sezon 2003, aby poświecić ten czas na budowę nowego modelu i wrócić do rywalizacji w roku 2004.

Citroën – podobnie jak w poprzednich latach nie był klasyfikowany w tabeli zespołów, jednak gdyby był to na spokojnie zająłby czwarte miejsce pomimo niepełnego programu. Wygrali jeden rajd, a dodatkowo zdobyli podium w Monte Carlo i Safari. W kolejnym roku francuski zespół będzie rywalizować w pełnym sezonie w obu klasyfikacjach.

Sezon WRC 2002. Podsumowanie

Sezon WRC 2002 dostarczył wielu emocji. Na starcie mieliśmy aż 7 zespołów fabrycznych co pokazuje jak popularne były rajdy na początku XXI wieku. Peugeot i Grönholm zdominowali mistrzostwa, jednak mieliśmy bardzo ciekawą walkę o drugie miejsce z której zwycięsko wyszedł Petter Solberg. W kolejnym roku szykowało się wiele zmian. Na starcie zabrakło Mitsubishi, a Citroën wziął udział w pełnym sezonie i punktował do klasyfikacji producentów. Jak wyglądał sezon 2003? Czy Peugeot utrzymał się na czele? O tym wszystkim opowiemy wam w kolejnej odsłonie złotej historii rajdów.