Sezon WRC 2002. Starcie mistrzów – część 1 | Historia rajdów

Wprowadzenie

Kalendarz WRC 2002 składał się z 14 rund. Sezon tradycyjne rozpoczynało Monte Carlo, a kończyła Wielka Brytania. Największą nowością było pojawienie się Rajdu Niemiec, który zastąpił Portugalię. Poza tym Rajd Korsyki został przesunięty z października na marzec.

Line up WRC 2002

1. Peugeot Total

Francuzi wygrali klasyfikację producentów w poprzednich dwóch sezonach i w roku 2002 walczyli o trzeci tytuł z rzędu. Ich autem pozostał bardzo szybki 206 WRC. Do składu dołączył mistrz świata z 2001 roku Richard Burns, który zastąpił Didiera Auriola. Reszta składu pozostała bez zmian. W zespole kolejny rok startowali mistrz z sezonu 2000 Marcus Grönholm, Harri Rovanperä i Gilles Panizzi.

Załogi: Marcus Grönholm / Timo Rautiainen, Richard Burns / Robert Reid, Harri Rovanperä / Risto Pietiläinen, Gilles Panizzi / Hervé Panizzi

2. Ford Motor Co Ltd.

Przez ostatnie dwa sezony Ford był blisko wygranej, więc tym razem w zespole mieli nadzieję, że w sezonie WRC 2002 wreszcie dopną swego. Podstawowy skład nie uległ zmianie i głównymi kierowcami pozostali Colin McRae i Carlos Sainz. Byli wspierani przez Estończyka Marko Märtina, który także wystartował we wszystkich rundach. Za kierownicą Forda pojawił się także Belg François Duval.

Załogi: Colin McRae / Nicky Girst, Carlos Sainz / Luis Moya, Markko Märtin / Michael Park, François Duval / Jean-Marc Fortin

3. Marlboro Mitsubishi Ralliart

Dla Japońskiego zespołu sezon 2002 był nowym rozdziałem. Po odejściu Tommiego Mäkinena Mitsubishi postawiło na całkiem nowy skład kierowców, który stanowili Alister McRae i  François Delecour. W kilku rundach pojawił się także Fin Jani Paasonen. Ich bronią był Lancer WRC, który nie zaliczył udanego debiutu w poprzednim roku, jednak zespół wciąż pracował nad poprawą nowego auta.

Załogi: Alister McRae / David Senior, François Delecour / Daniel Grataloup, Jani Paasonen / Arto Kapanen

4. 555 Subaru World Rally Team

Po odejściu Richarda Burnsa zespół bardzo szybko pozyskał na jego miejsce innego mistrza świata w postaci Tommiego Mäkinena. Fin miał nadzieję na walkę o piąty tytuł za kierownicą niebiesko-złotej Imprezy WRC. W drugim aucie zasiadł Norweg Petter Solberg, który radził sobie coraz lepiej. Subaru zaczęło sezon autem w ubiegłorocznej specyfikacji prezentując nowy model podczas trzeciej rundy na Korsyce.

Załogi: Tommi Mäkinen / Kaj Lindström, Petter Solberg / Phil Mills

5.  Škoda Motorsport

Czeski zespół ponownie wystawił Octavię WRC i jej kolejna ewolucja zadebiutowała w trakcie sezonu. Zmianie uległ skład. Głównymi kierowcami zostali Kenneth Eriksson i Toni Gardemeister. W sześciu rajdach wystartował także Czech Roman Kresta. Za sterami Skody pojawił się mistrz WRC z 1984 roku Stig Blomqvist. Szwed wziął udział w trzech rajdach.

Załogi: Kenneth Eriksson / Tina Thörner, Toni Gardemeister / Paavo Lukander, Roman Kresta / Jan Tománek, Stig Blomqvist / Ana Goñi

6. Hyundai World Rally Team

Koreańczycy także przygotowali nową ewolucję swojego auta, którą pokazali na Korsyce oraz zmienili skład. Głównymi kierowcami zostali Armin Schwarz i Freddy Loix. W dziewięciu rundach pojawił  się 4-krotny mistrz świata Juha Kankkunen. Warto wspomnieć o Polskim akcencie. W trzech rajdach za kierownicą Accenta WRC wystąpił Tomasz Kuchar zostając pierwszym Polakiem, który wystartował w mistrzostwach świata w barwach zespołu fabrycznego.

Załogi: Armin Schwarz / Manfred Hiemer, Freddy Loix / Sven Smeets, Juha Kankkunen / Juha Repo, Tomasz Kuchar / Maciek Szczepaniak

7. Citroën Sport

W roku 2002 Citroën nie zbierał punktów w klasyfikacji producentów, ale pojawił się w większości rajdów. Głównymi kierowcami byli Thomas Rådström i Sébastien Loeb. Za kierownicą Xsary WRC pojawili się także Philippe Bugalski oraz zwycięzca Rajdu Korsyki 2001 Jesús Puras.

Załogi: Thomas Rådström / Dennis Giraudet, Sébastien Loeb / Daniel Elena, Philippe Bugalski / Jean-Paul Chiaroni, Jesús Puras / Carlos Del Barrio

WRC 2002 – przebieg rywalizacji

1. Rajd Monte Carlo

Pierwszego dnia rozegrano 4 odcinki z 5 zaplanowanych. OS 2 został odwołany ze względów bezpieczeństwa.

Początek rywalizacji nie był udany dla Citroëna, który stracił dwa auta tuż przed startem rajdu. Thomas Rådström i Phellippe Bugalski musieli się wycofać z powodu problemów z silnikiem.

O dużym pechu może mówić także Hyundai. W tym przypadku to jednak kierowcy popełnili błędy. Freddy Loix rozbił się na OS 3 uderzając w murek, a Armin Schwarz urwał koło na kolejnym odcinku.

Najlepszy po pierwszym dniu okazał się Sébastien Loeb. Francuz był zdecydowanie najszybszy na ostatnich dwóch próbach dnia awansując z 4 miejsca na pozycję lidera. Ponad pół minuty za nim dzień ukończył Tommi Mäkinen w swoim pierwszym starcie w Subaru. Podium uzupełnił Colin McRae, który miał dobry początek rajdu na każdym z odcinków notując czasy w czołówce.

Tuż za podium znajdował się Marcus Grönholm, a za nim na piątej pozycji był Carlos Sainz. Hiszpan miał szansę na podium, lecz problemy z układem kierowniczym od drugiej próby dnia mu to utrudniły. Na szóstym miejscu dzień ukończył Petter Solberg, który tracił ponad minutę do lidera.

Drugiego dnia Loeb utrzymał się na prowadzeniu, choć Mäkinen odrobił do niego część strat. To właśnie ta dwójka liczyła się w walce o zwycięstwo. Na podium awansował Sainz, który miał małą przygodę na jednym z odcinków uszkadzając tył swojego auta. Czwarty nadal był Grönholm, który walczył o podium. Colin McRae spadł na piąte miejsce po tym jak pod koniec dnia miał kłopoty z silnikiem. Szósty był Solberg, który walczył o ostatnie punktowane miejsce z Burnsem.

Kara dla Loeba, Mäkinen z wygraną

Ostatniego dnia doszło do sporych kontrowersji. Citroën naruszył procedury techniczne wymieniając opony w aucie Loeba łamiąc tym samym zasady parku zamkniętego. Na kierowcę Citroëna sędziowie nałożyli 2 minuty kary, które zostały jednak zawieszone na czas rajdu. Ostatecznie po zakończeniu rajdu kara została doliczona do wyniku Francuza, przez co spadł na drugie miejsce.

Po karze dla Loeba zwycięzcą został Tommi Mäkinen. Było to jego czwarte wygrane „Monte” z rzędu. Na najniższym stopniu podium stanął Carlos Sainz.

Tuż za podium toczyła się walka o czwarte miejsce, z której zwycięsko wyszedł McRae. Grönholm miał kłopoty z oponami ostatecznie kończąc rajd na piątym miejscu. Na szóstej pozycji do mety dojechał Petter Solberg, który był najszybszy na ostatnich dwóch odcinkach i zdobył jeden punkt.

WRC 2002. 2. Rajd Szwecji

Pierwszy dzień nie poszedł po myśli Mäkinena, który jako lider musiał czyścić trasę ze świeżego śniegu. Pod koniec dnia zahaczył przodem o zaspę zasypując śniegiem wloty powietrza w swoim Subaru. Efektem tego było przegrzanie silnika i wycofanie się z rajdu pod koniec dnia. Wielu kierowców lądowało w zaspach. W tym gronie znaleźli się m.in. Rådström, Loeb, Delecour, Schwarz czy Burns.

Tempo rywalizacji nadawali kierowcy Peugeota. Prowadził Grönholm mający zaledwie 0.9s przewagi nad Rovanperą. Ponad 40 sekund za nimi na trzeciej pozycji znajdował się McRae. Bardzo dobry debiut za kierownicą Mitsubishi zaliczał Fin Jani Paasonen zajmujący po piątku czwarte miejsce. Piąty był Freddy Loix, który startował w Szwecji z kontuzją nogi. Tuż za nim dzień ukończył Solberg.

Drugiego dnia już na samym początku z rajdu odpadł Solberg z powodu awarii silnika. Colin McRae uszkodził koło, co kosztowało go 3 minuty i spadek poza punktowana pozycję.

Dzień zdominował Marcus Grönholm. Fin był najszybszy na 5 z 6 sobotnich prób umacniając się na prowadzeniu. Na drugim miejscu ze stratą 50 sekund dzień zakończył Rovanperä. Bardzo dobrze jechał Carlos Sainz, który awansował z 7. na 3. miejsce. Dobrą jazdę kontynuował Freddy Loix, który zajmował czwarte miejsce, lecz za jego plecami bardzo blisko znajdowali się Richard Burns i Kenneth Eriksson.

Dominacja Grönholma

Ostatniego dnia warunki na trasie były coraz gorsze. Wszystkiemu winna była odwilż przez którą rajd ze śnieżnego zmienił się w błotnisto/szutrowy. OS 13 został odwołany ze względu na zbyt zniszczoną trasę więc ostatniego dnia na zawodników czekały już tylko cztery próby.

Tuż przed końcem rajdu odpadły obydwa Hyundaie. Freddy Loix, który jechał świetny rajd miał awarię zawieszenia, natomiast u Armina Schwarza padła skrzynia biegów. Kolejnym pechowcem był Kenneth Eriksson, w którego Skodzie awarii uległ silnik.

Marcus Grönholm pewnie dowiózł zwycięstwo pokonując swojego kolegę z zespołu Harriego Rovanperę o prawie półtorej minuty. Na trzecim miejscu dojechał Sainz, który w końcówce rajdu obronił się przed Burnsem. Piąte miejsce powinien zając prywatny kierowca Forda Focusa WRC Janne Touhino, jednak otrzymał on karę 10 sekund za spóźnienie na PKC, co zepchnęło go na 7 miejsce. Tym samym punktowaną szóstkę uzupełnili bracia McRae. Alister jadący w Mitsubishi był piąty wyprzedzając swojego brata Colina, który dojechał na szóstej pozycji.

Z Polskich akcentów należy wspomnieć o starcie Tomasza Kuchara w Toyocie Corolli WRC. Polak z całym rajdzie zajął 12. miejsce w klasyfikacji generalnej.

WRC 2002. 3. Tour de Course

We Francji Hyundai zaprezentował swoje nowe auto czyli model Accent WRC evo 3. Subaru pokazało nowy model Imprezy WRC 02.

Polski zawodnik Tomasz Kuchar nie zaliczył udanego debiutu w barwach fabrycznego Hyundaia. Polak pożegnał się z rajdem już po pierwszym odcinku z powodu awarii elektryki.

Pierwszego dnia wedle oczekiwań najlepiej radził sobie Gilles Panizzi w Peugeocie. Francuz wygrał cztery odcinki, jednak na ostatniej deszczowej próbie nie poszło mu najlepiej, przez co jego przewaga po piątku wynosiła jedynie 3 sekundy. Na drugiej pozycji znajdował się jego kolega z zespołu Marcus Grönholm, który bardzo dobrze sobie poradził w deszczowych warunkach. Fin pomimo tego, że nie przepada za asfaltowymi rajdami do tego momentu jechał świetnie.

Podium uzupełnił Richard Burns w kolejnym Peugeocie tracąc 25 sekund do lidera. Brytyjczyk coraz lepiej radził sobie w nowym aucie. Tuż za podium znalazł się Tommi Mäkinen wyprzedzając Sainza i Solberga. 

Sobotni etap nie był łatwy dla kierowców ze względu na warunki pogodowe. Dobór odpowiednich opon był tego dnia kluczowy.

Tommi Makinen na początku dnia dokonał odpowiedniego wyboru dzięki czemu awansował na trzecie miejsce, niestety w drugiej części dnia zaczął tracić. Na OS 10 w jednym z zakrętów miał aquaplaning, przez co wyleciał z trasy i uderzył w kamień. To oznaczało dla niego koniec rajdu.

Panizzi był najszybszy na kolejnych czterech próbach dnia i to on pozostał liderem. Marcus Grönholm utrzymał się na drugim miejscu, lecz jego strata do lidera wynosiła już ponad 40 sekund. Richard Burns przez cały dzień walczył z Mäkinenem na moment wypadając poza podium. Po tym jak Fin popełnił błąd i odpadł z rywalizacji Brytyjczyk powrócił na trzecie miejsce.

Na czwartą pozycję awansował Phellippe Bugalski w Citroënie. Punktowaną szóstkę uzupełniał duet Forda, który w deszczowych warunkach radził sobie znacznie lepiej. McRae był piąty, a Sainz szósty.

Całe podium dla Peugeota

Ostatni dzień nie poszedł po myśli Colina McRae. Szkot awansował na czwartą lokatę i wszystko wskazywało, że na niej ukończy rajd, jednak wyleciał z trasy na OS 14 marnując swoją szansę na dobry wynik.

Gilles Panizzi nie oddał prowadzenia do mety po raz kolejny wygrywając na Korsyce. Dla Peugeota był to szczególny weekend, ponieważ całe podium należało do ich kierowców. Marcus Grönholm był drugi, a Richard Burns trzeci.

Na czwartym miejscu rajd ukończył Phellippe Bugalski. Petter Solberg awansował ostatniego dnia z 7. na 5. miejsce. Punktowaną szóstkę uzupełnił Carlos Sainz.

WRC 2002. 4. Rajd Katalonii

Pierwszego dnia bezkonkurencyjny ponownie był Gilles Panizzi. Francuz wygrał wszystkie odcinki dnia i jego przewaga w rajdzie wynosiła 26 sekund. Na drugim miejscu znajdował się Richard Burns. Brytyjczyk był bardzo regularny kończąc każdy odcinek w czołowej trójce. Za dwoma Peugeotami znalazły się dwa Citroëny. Philippe Bugalski był trzeci, a Loeb czwarty. Na piątym miejscu uplasował się Marcus Grönholm, a za nim był Petter Solberg, który narzekał na problemy z hamulcami.

Pierwsze dwa odcinki zostały odwołane ze względów bezpieczeństwa. Przy trasie było zbyt wielu kibiców.

Już na początku drugiego etapu z rajdu odpadł Mäkinen. Powodem był przegrzewający się silnik w jego Subaru. Carlos Sainz na OS 9 miał wypadek i urwał koło.

Panizzi wygrał 3 z 4 rozegranych odcinków i umocnił się na pozycji lidera zwiększając swoją przewagę do 44 sekund. Drugi nadal był Burns, który miał 16 sekund przewagi nad Bugalskim. Dalej znaleźli się Loeb, Grönholm i Solberg, który nadal miał problemy z hamulcami.

Ostatniego dnia z punktowanej szóstki wypadł Loeb, po tym jak dachował na jednym z odcinków. Z powodu uszkodzeń Francuz musiał wycofać się z rajdu.

Gilles Panizzi utrzymał się na pozycji lidera odnosząc drugie zwycięstwo z rzędu. Podium uzupełnił Burns oraz Bugalski. Na czwartej pozycji rajd ukończył Grönholm, który jak do tej pory konsekwentnie zbierał punkty w każdym rajdzie. Na piąte miejsce po wypadku Loeba awansował Solberg, a na ostatnim punktowanym miejscu znalazł się Colin McRae.

5. Rajd Cypru

Cypr był pierwszą szutrową rundą w kalendarzu. Po niezbyt udanych występach na asfaltach do walki o czołowe miejsca powrócił Ford. Po pierwszym dniu liderem był McRae, który wyprzedzał Grönholma o niecałe 7 sekund. Na trzeciej pozycji z identycznymi czasami znaleźli się kolejni kierowcy Forda, czyli Markko Märtin i Francois Duval. Piąty dzień ukończył Tommi Mäkinen, który narzekał na złe zestrojenie zawieszenia w swoim aucie. Top 6 zamknął Kenneth Eriksson.

Drugiego dnia na trasach panowały zmienne warunki. Ostatnie próby były rozgrywane w ulewnych deszczach, przez co ostatni odcinek został odwołany.

Ponownie najlepiej poradził sobie Colin McRae. W pierwszej części dnia był doganiany przez Grönholma, jednak gdy warunki na trasie uległy zmianie udało mu się uciec od rywala na 26 sekund. Podium uzupełnił Mäkinen, który uszkodził koło na jednym z ostatnich odcinków, a także miał kłopoty z silnikiem. Na czwarte miejsce awansował Burns, a piąty był Rovanperä, który dachował na jednym z nawrotów i stracił 20 sekund zanim powrócił na koła. Na szóste miejsce spadł Markko Märtin, który tego dnia źle dobrał opony.

Grönholm zwycięzcą, McRae z problemami

Ostatni dzień był bardzo nieudany dla kierowców Forda. Carlos Sainz przez cały rajd nie liczył się w walce o punkty po tym jak miał kłopoty z układem przeniesienia napędu. Ostatniego dnia dodatkowo uderzył w kamień i stracił wspomaganie kierownicy. Hiszpan ostatecznie dojechał do mety na 11 miejscu. Markko Märtin wypadł z punktów po tym jak dachował na drugiej próbie dnia. Estończyk ostatecznie był 8. Colin McRae, który walczył o zwycięstwo dachował dwukrotnie. Szkot także miał problemy ze wspomaganiem oraz kompletnie zniszczone auto, które pomimo przygód nadal jechało. Pod koniec dnia walczył już jedynie o 6 miejsce z Arminem Schwarzem z Hyundaia.

Po przygodach Colina na prowadzenie wyszedł Grönholm nie oddając go do samej mety i odnosząc drugie zwycięstwo w sezonie. O drugie miejsce do samego końca walczyli ze sobą Mäkinen i Burns. Brytyjczyk awansował przed Fina, jednak na przedostatniej próbie kierowca Subaru odzyskał swoją pozycję. Na ostatnim odcinku Mäkinen zaliczył obrót, co zostało wykorzystane przez Burnsa, który wygrał batalię o drugie miejsce różnicą zaledwie dwóch sekund.

Na czwartym miejscu rajd zakończył Rovanperä, a piąty był Petter Solberg, który także miał dużo problemów podczas tego rajdu. Pomimo tego Norweg miał bardzo dobre tempo i ukończył kolejny rajd w punktach. Szóste miejsce zajął McRae, który na ostatnim odcinku wyprzedził Schwarza w walce o ostatni punkt.

Tomasz Kuchar w swoim drugim starcie dla Hyundaia zajął 14. miejsce.

WRC 2002. 6. Rajd Argentyny

Pierwszy dzień zdecydowanie należał do Marcusa Grönholma. Fin był najlepszy na 5 z 8 rozegranych prób i jego przewaga nad drugim kierowcą wynosiła aż minutę i 40 sekund. Na drugim miejscu znajdował się Tommi Mäkinen, a trzeci był Richard Burns, który tracił do niego 20 sekund. Tuż za podium znalazł się Petter Solberg. Norweg miał w tym rajdzie problemy zdrowotne, jednak pomimo tego prezentował dobre tempo. Piąty był Carlos Sainz, a szóstkę zamknął Freddy Loix, który wygrał ostatni odcinek dnia.

Drugi dzień to zacięta walka o prowadzenie pomiędzy Grönholmem i Mäkinenem. Kierowca Peugeota miał problemy z hydrauliką, przez co stracił praktycznie całą swoją przewagę. Mäkinen dostrzegł w tym szansę dla siebie i drugiego dnia mocno naciskał coraz bardziej zbliżając się do rywala. Udało mu się objąć prowadzenie na przedostatniej próbie. Tym samym po drugim dniu to Mäkinen był nowym liderem rajdu, jednak Grönholm znajdował się zaledwie pół sekundy za nim, co zapowiadało dobrą walkę o zwycięstwo ostatniego dnia. Na trzecim miejscu znajdował się Burns, który tracił nieco ponad pół minuty do prowadzącej dwójki.

Na czwartym miejscu był Solberg, który musiał się bronić przed doganiającym go Sainzem. Hiszpan tracił już jedynie 9 sekund do Norwega. Na szóste miejsce awansował Colin McRae, który miał ponad 3 minuty straty do liderów.

Poważny wypadek Mäkinena i dyskwalifikacja Peugeota

Ostatniego dnia doszło do wielu zmian. Tommi Mäkinen stracił swoje prowadzenie na początku dnia, ale nadal mocno naciskał w walce o zwycięstwo. Niestety na przedostatniej próbie tuż przed metą miał bardzo poważny wypadek wielokrotnie rolując swoim Subaru. Załodze nic się nie stało.

Marcus Grönholm po odpadnięciu Mäkinena nie miał sobie równych i dowiózł zwycięstwo do mety. Okazało się jednak, że Fin otrzymał nielegalną pomoc z zewnątrz przy naprawie auta na drodze dojazdowej, za co został wykluczony z rajdu.

Tym samym zwycięstwo trafiło do Richarda Burnsa, jednak na krótko. Badanie techniczne wykazało, że koło zamachowe w jego Peugeocie nie było zgodne z regulaminem przez co Brytyjczyk także został wykreślony z wyników rajdu.

Po dyskwalifikacji kierowców Peugeota zwycięstwo ostatecznie trafiło do Carlosa Sainza. Hiszpan ostatniego dnia pokonał Solberga odnosząc swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie. Petter Solberg zajął drugie miejsce ze stratą zaledwie 4 sekund do zwycięzcy. Podium uzupełnił Colin McRae.

Czwarte miejsce zajął Markko Märtin, a szóstkę uzupełnili zawodnicy Skody Toni Gardemeister i Kenneth Eriksson.

WRC 2002. 7. Rajd Akropolu

Kolejny nieudany start zaliczył Tommi Makinen. Fin miał sporo problemów z autem. Na początku w jego Subaru awarii uległo wspomaganie, a potem na jednym z odcinków posłuszeństwa odmówiły hamulce. Podczas walki ze swoim autem nie miał szans na utrzymanie się na drodze i wypadł z niej urywając koło, tym samym kończąc swój udział w rajdzie.

Po pierwszym dniu w czołówce nie zabrakło sensacji. Liderem był Markko Märtin z Forda. Estończyk wykorzystał swoją pozycję na starcie i wygrał trzy próby tego dnia kończąc dzień z 50-sekundową przewagą. Dużym zaskoczeniem był także Hyundai. Freddy Loix zakończył dzień na drugiej pozycji. Mniej szczęścia miał jego kolega z zespołu Armin Schwarz, który przez zbyt długi pobyt w serwisie dostał 20 sekund kary i ostatecznie spadł na 8. miejsce. Podium uzupełnił McRae, który bardzo spokojnie rozpoczął dzień, lecz pod koniec przyspieszył notując na ostatnich dwóch próbach czasy w top 3. Na czwartym miejscu był Harri Rovanperä. Za nim znaleźli się Carlos Sainz i Richard Burns.

Drugiego dnia pecha miał dotychczasowy lider rajdu. Märtin najechał na dwa kamienie, które zniszczyły jego oponę. Zawodnik Forda musiał się zatrzymać, aby wymienić koło, żeby nie doprowadzić do większych uszkodzeń auta. To kosztowało go dużo czasu i spadek na 8. miejsce pod koniec dnia.

Na pozycje lidera wysunął się Colin McRae, który jechał po swoje kolejne zwycięstwo w Grecji. Był on ścigany przez kierowców Peugeota. Drugi Burns tracił do Szkota 32 sekundy, a trzeci Grönholm znajdował się 10 sekund za swoim kolegą z zespołu.

Na czwartym miejscu dzień ukończył Sainz, a tuż za nim znalazł się Loix, który nie był w stanie utrzymać swojego miejsca na podium po pierwszym dniu. Top 6 uzupełniał Rovanperä.

McRae zwyciężył w Akropolu, Ford wrócił do gry

Ostatni dzień przyniósł sporo zmian w klasyfikacji. Z rajdem pożegnał się Burns, który uszkodził tylne zawieszenie na pierwszym odcinku dnia. Duże rozczarowanie było także w Hyundaiu. Freddy Loix jadący po czwarte miejsce musiał wycofać się z powodu awarii silnika.

Colin McRae pomimo uderzenia w drzewo i drobnych uszkodzeń auta zdołał utrzymać prowadzenie odnosząc swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie. Dla Szkota była to także piąta wygrana w Akropolu. Marcus Grönholm nie ryzykował pod koniec rajdu pogoni za Colinem i bezpiecznie dowiózł do mety drugie miejsce. Carlos Sainz także nie naciskał ponad stan mając na uwadze dobro zespołu i uzupełnił podium rajdu.

Zacięta walka stoczyła się o czwarte miejsce pomiędzy Rovanperą i Solbergiem. Norweg mocno gonił i przed ostatnim odcinkiem awansował na 4. miejsce mając 0,6 s przewagi nad Finem. Kierowca Peugeota okazał się jednak szybszy na ostatniej próbie o 1,6 s, dzięki czemu odzyskał czwartą lokatę pokonując kierowcę Subaru o zaledwie sekundę. Szóste miejsce zajął Markko Märtin.

WRC 2002. Podsumowanie

	Kierowca	Zespół	Punkty
1.	Marcus Grönholm	Peugeot Total	37
2.	Carlos Sainz	Ford Motor Co Ltd	23
3.	Gilles Panizzi	Peugeot Total	20
4.	Colin McRae	Ford Motor Co Ltd	20
5.	Richard Burns	Peugeot Total	19
6.	Petter Solberg	555 Subaru World Rally Team	15

Zespół	Punkty
Peugeot Total	77
Ford Motor Co Ltd	55
555 Subaru World Rally Team	35
Marlboro Mitsubishi Ralliart	6
Škoda Motorsport	5
Hyundai World Rally Team	4

Pierwsza połowa sezonu pokazała, że Peugeot jest bardzo mocny i wyciągnął lekcje z poprzedniego roku. W pierwszej połowie Grönholm i Panizzi wygrali po 2 rajdy. Dodatkowo czterokrotnie zespół kończył na pozycjach 1-2, dzięki czemu miał komfortową przewagę w mistrzostwach nawet pomimo dyskwalifikacji w Argentynie. Marcus Grönholm w tym roku regularnie punktował dzięki czemu na półmetku był zdecydowanym liderem mistrzostw.

Ford po niemrawym początku sezonu zaczął przyspieszać, o czym świadczyły rundy w Argentynie i Grecji. Subaru miało dobry początek zaczynając od wygranej, ale później dopadły ich problemy natury technicznej. Tommi Mäkinen miał kłopoty ze złapaniem odpowiedniego rytmu w aucie. Pozostałe zespoły nie liczyły się w walce. Mitsubishi miało fatalny sezon i widać było, że Lancer WRC nie jest udaną konstrukcją. Hyundai czasami pokazywał tempo, lecz był bardzo awaryjny. Skoda natomiast przeważnie zamykała stawkę.

Jak potoczy się rywalizacja w drugiej części sezonu? Czy Peugeot utrzyma się na czele, a może Ford i Subaru odrobią straty? O tym dowiecie się w drugiej części analizy sezonu WRC 2002.