Sezon WRC 2004. Dominacja Loeba – cz. 2 | Historia rajdów

Sezon WRC 2004. 9. Rajd Finlandii

Peugeot ogłosił, że sezon WRC 2004 będzie ich ostatnim na oponach Michelin i od kolejnego roku ich nowym dostawcą zostanie Pirelli.

Fatalny dzień zaliczyło Subaru. Solberg wyleciał z trasy na OS 4 i uszkodził układ kierowniczy, a Hirvonen uszkodził zawieszenie na ostatnim odcinku dnia i rozbił auto, tym samym obaj kierowcy musieli wycofać się z rajdu.

Rovanperä miał dobry początek i był liderem aż do OS 6, gdzie wszedł za szybko w jeden z zakrętów i dachował. Pomimo tego udało mu się kontynuować odcinek, jednak w strefie serwisowej wykryto uszkodzenie klatki bezpieczeństwa w jego Peugeocie, co oznaczało dla niego koniec rywalizacji.

Grönholm pomimo małego błędu na samym początku okazał się najlepszy wygrywając najwięcej odcinków i kończąc pierwszy dzień na prowadzeniu. Drugi ze stratą 18 sekund był Sebastian Lindholm jadący w tym rajdzie trzecim fabrycznym Peugeotem. Zwycięzca z poprzedniego roku Markko Märtin zakończył pierwszy etap na trzecim miejscu.

Czwarty był Janne Tuohino jadący w Finlandii dla Forda. Carlos Sainz regularnie piął się w górę klasyfikacji kończąc na piątym miejscu. Szósty był Jani Paasonen w fabrycznej Skodzie. Loeb nie miał tempa czołówki i był siódmy z minutą straty do lidera. Tuż za nim znajdował się François Duval.

Drugiego dnia swojej dobrej pozycji nie utrzymał Emil Lindholm. Fin popełnił mały błąd na OS 12, którego skutkiem było uderzenie w kamień i odpadnięcie z rajdu.

Grönholm pomimo problemów ze skrzynią biegów utrzymał się na prowadzeniu. Jego przewaga nad drugim Markko Märtinem wynosiła 35 sekund. Carlos Sainz zaliczył udany dzień  awansując na trzecie miejsce.

Na czwartej pozycji dzień zakończył Loeb, który narzekał na ból karku, jednak udało mu się pokonać Janne Tuohino, z którym walczył cały dzień. Kierowca Forda był piąty zaledwie 7 sekund za Francuzem. Jani Paasonen utrzymał swoje szóste miejsce. Siódmy był Daniel Carlsson, a ósmy Toni Gardemeister w drugiej Skodzie.

Grönholm z pierwszym zwycięstwem dla 307 WRC

Ostatniego dnia nie doszło do większych zmian w klasyfikacji. Marcus Grönholm nie dał szans rywalom i po raz kolejny zwyciężył w Rajdzie Finlandii. Było to także pierwsze oficjalne zwycięstwo dla modelu 307 WRC. Markko Märtin dojechał na drugim miejscu wreszcie zdobywając dobre punkty po niepowodzeniach w poprzednich rundach. Carlos Sainz ponownie zaimponował swoją regularnością dojeżdżając na trzecim miejscu.

Loeb był czwarty, co przy odpadnięciu Solberga zapewniło mu powiększenie przewagi w mistrzostwach. Janne Tuohino spełnił oczekiwania zespołu i dojechał na dobrym piątym miejscu. Bardzo dobry rajd zaliczył zespół Skody, którego obydwaj kierowcy zapunktowali. Jani Paasonen był szósty, a Toni Gardemeister ósmy. Przedzielił ich François Duval.

Sezon WRC 2004. 10. Rajd Niemiec

Marcus Grönholm odpadł już na pierwszym zakręcie rajdu. Fin wyleciał z trasy i niszcząc zawieszenie w swoim Peugeocie.

Sébastien Loeb wygrał większość odcinków i prowadził po pierwszym dniu. Na drugim miejscu znajdował się Carlos Sainz, który tracił 26 sekund. François Duval miał szansę na nawiązanie walki z Loebem, jednak awaria hydrauliki w jego Fordzie i brak hamulca ręcznego spowodowały, że Belg stracił za dużo czasu i spadł na trzecie miejsce.

Petter Solberg nie miał tempa na walkę o zwycięstwo, jednak dzięki problemom Duvala jego strata do podium wynosiła tylko 12 sekund. Markko Märtin stracił dużo czasu na początku rajdu, jednak systematycznie odrabiał pozycje kończąc na piątej. Nieźle radził sobie Gilles Panizzi, który był szósty. Siódmy był Roman Kresta, dla którego był to pierwszy występ w fabrycznej Skodzie. Czech tracił zaledwie 0.7s do zawodnika Mitsubishi. Top 8 zamknął prywatny kierowca Francuz Alex Bengue w Peugeocie 206 WRC.

Loeb podkręcił tempo

Drugiego dnia panowały deszczowe warunki. Odwołano OS 9, po tym jak poważny wypadek miał Panizzi, który uderzył bokiem w drzewo. Na tym samym odcinku na skutek wypadku odpadł także Kresta. Kolejnym anulowanym odcinkiem była próba nr 12, gdzie poważny wypadek miał Solberg. Auto wielokrotnie dachowało i zniszczeniu uległa nawet klatka bezpieczeństwa. Załodze nic się nie stało, jednak był to dla nich trzeci nieukończony rajd z rzędu.

Sébastien Loeb bez względu na warunki radził sobie znakomicie i powiększył swoją przewagę do 54 sekund. François Duval miał już sprawne auto, dzięki czemu mógł atakować i pod koniec dnia awansował na drugie miejsce. Carlos Sainz nie miał udanego dnia, złe dobory opon i błędy zepchnęły go za Belga.

Markko Märtin nie chciał popełnić błędu i jechał zachowawczo, co dało mu czwarte miejsce po drugim dniu. Piąty był Francuz Cedric Robert, który w tym rajdzie reprezentował fabrycznego Peugeota. Tuż za nim był jego kolega z zespołu Freddy Loix. Toni Gardemeister awansował na siódme miejsce, a ósemkę zamknął kolejny Francuz Stephane Sarrazin w prywatnej Imprezie WRC.

Ostatniego dnia Loeb kontrolował swoją przewagę dzięki czemu trzeci rok z rzędu zwyciężył w Rajdzie Niemiec. Kolejna wygrana w sezonie znacznie przybliżyła Francuza do zdobycia swojego pierwszego tytułu. François Duval był najszybszym kierowcą na ostatnim etapie, dzięki czemu utrzymał się przed Sainzem i dojechał na bardzo dobrym drugim miejscu. Sainz nie był w stanie nadążyć za kierowcą Forda, jednak trzecie miejsce to kolejny dobry wynik Hiszpana w tym sezonie.

Markko Märtin dojechał na czwartym miejscu wyprzedzając dwóch kierowców Peugeota. Cedric Robert był piąty, a Freddy Loix szósty. Toni Gardemeister zdobył niezłe siódme miejsce dla Skody. Mikko Hirvonen ostatniego dnia awansował do czołowej ósemki.

Sezon WRC 2004. 11. Rajd Japonii

Japonia w 2004 roku po raz pierwszy w historii zagościła w kalendarzu WRC, więc trasy stanowiły dużą niewiadomą dla wszystkich zawodników i zespołów.

Petter Solberg po niepowodzeniach w poprzednich rundach tym razem poradził sobie znacznie lepiej zostając liderem po pierwszym dniu rajdu. Niecałe 13s za nim znajdował się Loeb, który jednak musiał oglądać się za plecy. Marcus Grönholm był trzeci i tracił tylko 5 sekund do Francuza.

Na czwartym miejscu z minutą straty znajdował się Markko Märtin, który narzekał na niedokładne notatki odcinków, co miało wpływ na jego pewność za kierownicą. Carlos Sainz zakończył dzień zaledwie 5 sekund za Estończykiem. Dalej znaleźli się Duval, Hirvonen i Rovanperä, który cały dzień miał kłopoty z nową 5-biegową skrzynią w swoim Peugeocie.

Solberg odjechał rywalom

Drugiego dnia Solberg był jeszcze szybszy powiększając swoją przewagę do nieco ponad minuty. Loeb nie był w stanie dotrzymać tempa kierowcy Subaru, jednak doskonale wiedział, że ma sporą przewagę w mistrzostwach i lepiej jechać po pewne 8 punktów niż ryzykować. Markko Märtin poradził sobie lepiej niż pierwszego dnia i awansował na podium.

Carlos Sainz pozostał na czwartym miejscu i bronił go przed Grönholmem. Fin ponownie miał problemy ze skrzynią biegów, co zepchnęło go na piąte miejsce. Na pozostałych pozycjach nie doszło do zmian i top 8 uzupełniali Duval, Hirvonen i Rovanperä.

Ostatniego dnia z rajdu odpadł François Duval. Belg na jednym z odcinków wpadł w poślizg i zsunął się z trasy. Auto nie zostało uszkodzone, lecz powrót był już niemożliwy.

Petter Solberg zaliczył perfekcyjny rajd nie popełniając żadnego błędu i będąc najszybszym przez cały czas, dzięki czemu odniósł zasłużone zwycięstwo w Rajdzie Japonii. Sébastien Loeb dojechał na drugim miejscu co pozwoliło mu zachować sporą przewagę w mistrzostwach. Markko Märtin przejechał dość spokojny rajd finiszując na trzecim miejscu.

Marcus Grönholm dysponując sprawnym autem pokonał Sainza w walce o czwarte miejsce. Na szóste awansował Harri Rovanperä. Mikko Hirvonen miał awarię hydrauliki w aucie i dodatkowo dostał karę, lecz pomimo tego utrzymał się na siódmej pozycji. Ósmy był Niemiec Anthony Warmbold w prywatnym Focusie WRC.

Sezon WRC 2004. 12. Rajd Wielkiej Brytanii

Sébastien Loeb od samego początku narzucił wysokie tempo zostając liderem po pierwszym dniu. Petter Solberg nie poddawał się i dojechał tylko 8 sekund za Francuzem. Niedaleko za kierowcą Subaru znajdował się Grönholm, który popełnił mały błąd pod koniec dnia uszkadzając bok auta, lecz pomimo tego jego strata do lidera wynosiła 15 sekund.

Markko Märtin zaliczył kilka groźnych momentów na trasie, lecz udało mu się wyjść z opresji i był czwarty. Ponad minutę za nim dojechał Sainz. Dalej znaleźli się Hirvonen, Duval oraz Rovanperä, który ponownie miał kłopoty ze wspomaganiem.

Drugiego dnia Grönholm odpadł z rajdu po tym jak popełnił błąd i wypadł z trasy. Poza tym ponownie miał problemy ze skrzynią biegów.

Loeb utrzymał swoje prowadzenie w rajdzie, lecz Solberg znajdował się tylko 7 sekund za nim, co zapowiadało ciekawą walkę do samego końca. Wyżej wymieniona dwójka jechała w swojej własnej lidze i nikt nie był w stanie ich dogonić.

Trzeci pod koniec dnia Markko Märtin tracił już ponad 2 minuty. Estończyk miał kłopoty z silnikiem w swoim Fordzie, lecz po serwisie wszystko wróciło do normy. Jego głównym rywalem był Carlos Sainz, który miał 18 sekund straty do Estończyka.

Dobry dzień zaliczył Duval awansując na piąte miejsce. Rovanperä walczył o szóstą lokatę z Hirvonenem, którego wyprzedzał tylko o 2 sekundy. Ósemkę uzupełniał Brytyjczyk Mark Higgins w prywatnym Focusie WRC.

Solberg pokonał Loeba

Ostatniego dnia Solberg nie dał za wygraną i dogonił Loeba, wyprzedzając go na OS 18. Norweg do samego końca nie mógł być niczego pewien, bo na początku dnia popełnił błąd i uszkodził koło. Pomimo tego nie poddał się i ostatecznie pokonał Loeba o zaledwie 6.3 s. Była to także jego trzecia wygrana w Rajdzie Wielkiej Brytanii z rzędu.

Podium uzupełnił Markko Märtin, a za nim znaleźli się Sainz i Duval. Rovanperä utrzymał swoje szóste miejsce, a Hirvonen był siódmy. Na ósmym miejscu dojechał Austriak Manfred Stohl w Peugeocie 206 WRC.

Sezon WRC 2004. 13. Rajd Sardynii

Szutrowa Sardynia była nowością kalendarzu WRC. Pierwszego dnia najlepiej poradził sobie Petter Solberg, który pomimo kłopotów z przegrzewającym się silnikiem wygrał połowę odcinków tego dnia. Jego przewaga nad najbliższym rywalem wynosiła 30 sekund, a był nim Marcus Grönholm. Fin zaliczył niezły pierwszy dzień i dzielnie bronił się przed Loebem. Francuz tracił zaledwie 4.5 sekund do drugiego miejsca. Początek rajdu nie był dla niego zbyt udany, jednak z biegiem dnia kierowca Citroena prezentował coraz lepsze tempo.

Na czwartym miejscu był Sainz, który tracił już minutę do lidera. Za nim znaleźli się Märtin, Rovanperä i Duval. Top 8 zamykał Włoch Andrea Navarra jadący prywatną Imprezą WRC.

Drugiego dnia duże problemy miał Peugeot. Harri Rovanperä musiał wycofać się z rajdu na OS 9 po kłopotach ze skrzynią biegów. Na tym samym odcinku Marcus Grönholm miał awarię turbo i stracił ponad 20 minut, spadając na 15. miejsce pod koniec dnia.

Petter Solberg nadal nadawał rytm rywalizacji utrzymując prowadzenie w rajdzie. Jego przewaga nad drugim Loebem wynosiła już ponad minutę. Francuz skorzystał na pechu Grönholma i awansował na drugą lokatę. O trzecie miejsce walczyli Sainz i Märtin. Po drugim dniu Hiszpan miał 3 sekundy przewagi nad kierowcą Forda.

Na wysokie piąte miejsce awansował Andrea Navarra. Niecałą minutę za nim był François Duval, który uszkodził zawieszenie i stracił wiele cennych minut. Siódmy był Gianluigi Galli w N-Grupowym Lancerze Evo VIII, a ósmy Anthony Warmbold w prywatnym Fordzie.

Hat-trick Solberga

Markko Märtin miał szansę na pokonanie Sainza, lecz awaria turbo ostatniego dnia zmusiła go do wycofania się z rajdu.

Solberg nie dał szans rywalom wygrywając trzeci rajd z rzędu. Loeb był drugi, dzięki czemu znacznie przybliżył się do zdobycia swojego pierwszego tytułu. Podium uzupełnił Sainz.

Czwarty był Andrea Navarra, dla którego był to najlepszy wynik w karierze. François Duval ostatecznie nie dogonił Włocha i musiał zadowolić się piątym miejscem. Szósty był Gianluigi Galli, a na siódme miejsce odrabiający starty z drugiego dnia Marcus Grönholm. Anthony Warmbold uzupełnił Top 8.

Sezon WRC 2004. 14. Rajd Korsyki

Kierowcy Forda zdominowali rywalizację pierwszego dnia rajdu. Liderem był François Duval, który lepiej dobrał opony od swojego kolegi z zespołu. Drugi Markko Märtin stracił 15 sekund do lidera. Za Fordami znajdowała się para Citroenów. Sébastien Loeb był trzeci, a Carlos Sainz czwarty. Następnie mieliśmy dwa Peugeoty. Marcus Grönholm był piąty, a szósty był Cédric Robert. Top 8 uzupełniły dwa Subaru. Petter Solberg przez cały dzień zmagał się ze słabym tempem i był dopiero siódmy. Ósemkę zamykał Francuz Stephane Sarrazin w prywatnej Imprezie WRC.

Drugiego dnia z rajdem pożegnał się Cédric Robert. Francuz stracił kontrolę nad autem po wjechaniu w kałużę i rozbił się na środku drogi.

Na czele nadal byli kierowcy Forda. Markko Märtin odrobił straty z pierwszego dnia i wyszedł na prowadzenie pomimo małego pożaru pod maską pod koniec dnia spowodowanego wyciekiem płynu wspomagania. François Duval był drugi i tracił do swojego kolegi z zespołu 20 sekund. Sébastien Loeb utrzymywał trzecie miejsce, które gwarantowało mu zapewnienie sobie tytułu już we Francji.

Carlos Sainz był czwarty i miał już ponad minutę straty do podium. Pół minuty za nim znajdował się Marcus Grönholm. Petter Solberg awansował na szóste miejsce, lecz jego szanse na utrzymanie się w walce o tytuł były już praktycznie zerowe. Siódmy był Stephane Sarrazin, a na ósme miejsce wskoczył Freddy Loix w Peugeocie.

Märtin wygrał rajd, Loeb został mistrzem

Ostatniego dnia François Duval odpadł już na początku pierwszej próby z powodu awarii silnika. Było to duże rozczarowanie dla Belga, który miał pewne podium i mógł nawet powalczyć o zwycięstwo.

Markko Märtin nie odpuszczał do samego końca i dowiózł zwycięstwo do mety. Była to jego druga wygrana w sezonie. Sébastien Loeb dojechał drugi tracąc ponad dwie minuty do Estończyka, jednak to nie miało dla niego większego znaczenia. Dzięki drugiemu miejscu i słabszemu występowi Solberga Francuz mógł świętować zdobycie swojego pierwszego mistrzowskiego tytułu w karierze na dwie rundy przed końcem sezonu. Na trzecim miejscu dojechał Carlos Sainz, dzięki czemu razem z Loebem zapewnili drugi tytuł mistrzowski w klasyfikacji producentów Citroënowi .

Marcus Grönholm był czwarty, a Petter Solberg piąty. Norwegowi pozostała jedynie obrona drugiego miejsca w klasyfikacji generalnej. Sarrazin był szósty, Loix siódmy, a ósemkę zamknął Armin Schwarz ze Skody.

Sezon WRC 2004. 15. Rajd Katalonii

Tuż przed rajdem Carlos Sainz ogłosił, że sezon 2004 miał być jego ostatnim w WRC. Hiszpan postanowił rozpocząć nowy rozdział w swojej karierze, którym były rajdy terenowe.

François Duval ponownie prezentował bardzo dobre tempo i walczył z Loebem i Märtinem o zwycięstwo. Niestety na ostatnim odcinku dnia zbyt głębokie cięcie jednego z zakrętów kosztowało go uszkodzenie przedniego zawieszenia. Dodatkowo na drodze dojazdowej do serwisu awarii uległa pompa wody i musiał wycofać się z rajdu.

Sébastien Loeb ukończył pierwszy etap na pozycji lidera, lecz zaledwie 2 sekundy za jego plecami znajdował się Märtin. Marcus Grönholm nie miał tempa liderów, lecz jechał równo i bez problemów dzięki czemu ukończył dzień na trzeciej pozycji.

Lokalny faworyt publiczności Carlos Sainz był czwarty nadal mając szanse na podium. Petter Solberg po raz kolejny nie radził sobie na asfalcie, będąc na piątej pozycji z ponad minutą straty do Loeba. Ponownie dobrze prezentował się Stephane Sarrazin zajmując szóste miejsce. Na siódmej pozycji był najlepszy kierowca zespołu Mitsubishi Hiszpan Daniel Sola. Top 8 zamknął Mikko Hirvonen.

Ford błyszczał na asfalcie, problemy Loeba

Drugiego dnia z rajdu odpadł Loeb. Podobnie jak Duval pierwszego dnia Francuz za mocno przyciął jeden z zakrętów i uszkodził silnik. Wyciek oleju był zbyt duży, aby go naprawić na drodze dojazdowej, co oznaczało koniec rajdu dla nowego mistrza.

Markko Märtin po odpadnięciu swojego najgroźniejszego rywala objął bezpieczne prowadzenie w rajdzie. Jego przewaga nad najbliższym kierowcą wynosiła prawie 40 sekund. Był nim Marcus Grönholm, który musiał odpierać ataki napierającego Carlosa Sainza. Po dwóch dniach rywalizacji dzieliło ich niecałe 12 sekund.

Wspaniałe tempo zaprezentował Sarrazin w prywatnej Imprezie, który awansował na czwarte miejsce pokonując o pół minuty Solberga w fabrycznym Subaru. Norweg nie miał tempa i popełniał błędy tracąc jeszcze więcej czasu. Daniel Sola kontynuował swój udany występ znajdując się na szóstym miejscu i stopniowo doganiał Solberga. Na siódmym miejscu znalazło się drugie Mitsubishi, które prowadził Gianluigi Galli. Ósmy był Francuz Nicolas Vouilloz w prywatnym 206 WRC.

Ostatniego dnia czołowe pozycje pozostały bez zmian. Markko Märtin kontrolował sytuację dowożąc do mety zwycięstwo w Rajdzie Katalonii. Była to jego trzecia wygrana w sezonie, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zbliżył się do Solberga na zaledwie 3 punkty. Marcus Grönholm obronił swoje drugie miejsce, a Carlos Sainz pożegnał się ze swoją publicznością zajmując najniższy stopień podium.

Stephane Sarrazin dowiózł swoje sensacyjne czwarte miejsce, a Petter Solberg utrzymał piątą lokatę. Bardzo dobry występ zaliczyło Mitsubishi, które zapunktowało dwoma autami. Sola był szósty, a Galli siódmy. Mikko Hirvonen ostatniego dnia awansował na ósme miejsce zgarniając ostatni punkt.

Sezon WRC 2004. 16. Rajd Australii

Carlos Sainz miał wypadek przed ostatnim rajdem sezonu. Tym samym Hiszpan przedwcześnie zakończył sezon WRC 2004 i w Australii pojawił się jedynie w roli obserwatora.

Podczas gdy tytuł mistrzowski trafił już do Loeba najważniejsza toczyła się o drugie miejsce pomiędzy Solbergiem i Märtinem. Obydwaj zawodnicy odpadli z rywalizacji już pierwszego dnia. Märtin miał awarię Silnika na pierwszym odcinku, a Solberg na czwartej próbie uderzył w kamień i stracił układ kierowniczy. Przy braku punktów dla obu zawodników to Norweg został wicemistrzem sezonu 2004.

Pierwszego dnia najlepiej poradził sobie Marcus Grönholm, który nie popełnił żadnego błędu i wykorzystał lepszą pozycję na trasie. Sébastien Loeb dużo stracił na „odkurzaniu” drogi ale pomimo tego znajdował się na drugim miejscu 20 sekund za Finem. Podium uzupełniał Harri Rovanperä.

Czwarty był Duval broniący honoru Forda, a piaty Hirvonen. Fin walczył o trzecie miejsce, lecz awaria hamulców spowodowała, że stracił ponad 2 minuty.

Reszta punktowanym pozycji należała do kierowców prywatnych. Najlepszym z nich był Antohony Warmbold jadący na szóstym miejscu. Siódmy był Alister McRae w N-grupowym Subaru, a ósmy miejscowy kierowca Chris Atkinson w takim samym aucie.

Grönholm drugiego dnia popełnił błąd i uderzył w drzewo. Uszkodzenia auta były na tyle duże, że musiał pożegnać się z rajdem.

Sébastien Loeb objął komfortowe mając ponad minutę przewagi nad Rovanperą. Duval awansował na podium. Hirvonen był czwarty ze sporą stratą do czołowej trójki. Warmbold ukończył dzień na piąty miejscu.

Australijczyk Dean Herrige był najlepszy w klasie aut N4 i szósty w klasyfikacji generalnej. Za nim byli Alister McRae i Chris Atkinson.

Loeb wyrównał rekord Auriola

Ostatniego dnia nie doszło do żadnych zmian w czołówce. Sébastien Loeb wygrał Rajd Australii, który był jego szóstą wygraną w sezonie. Tym samym wyrównał rekord wygranych należący do Didiera Auriola z 1992 roku. Podium uzupełnił Harri Rovanperä, dla którego był to ostatni wytęp w barwach Peugeota oraz François Duval, który jeszcze nie wiedział czy zostanie w Fordzie na kolejny rok.

Mikko Hirvonen był czwarty będąc ostatnim fabrycznym kierowcą, który dojechał do mety w puntach. Resztę pozycji w Top 8 zajęli kierowcy aut N4. Chris Atkinson w Subaru był piąty wyprzedzając Xsaviera Ponsa w Mitsubishi. Dalej znaleźli się Cody Crocker i Toshihiro Arai w Subaru.

Sezon WRC 2004. Podsumowanie

Kierowcy – podium

1. Sébastien Loeb – dominujący sezon w wykonaniu Francuza. Ukończył 14 z 16 rajdów, w tym każdy w Top 4. Wygrał 6 z nich i aż 12 razy stawał na podium. Jego regularność w wysokim punktowaniu pozwoliła mu na zapewnienie sobie tytułu już na 2 rundy przed końcem sezonu. Loeb, który był uważany a specjalistę od asfaltów w 2004 roku zaczął odnosić równie dobre wyniki na innych nawierzchniach o czym mogą świadczyć m.in. wygrane w Szwecji czy Australii. Niesamowita regularność to także zasługa bezawaryjnego auta, dzięki czemu połączenie Loeb-Citroën stało się mistrzowską kombinacją, która na wiele lat zdominowała rajdy.

2. Petter Solberg – Norweg wygrał w tym roku pięć rajdów i siedem razy stawał na podium. Walkę o tytuł przegrał w środku sezonu, gdy nie ukończył trzech rund z rzędu, podczas gdy Loeb wywiózł z nich 23 punkty. O ile w Argentynie wina leżała po stronie auta tak w Finlandii i Niemczech to kierowca popełniał błędy. Później przyszedł znacznie lepszy moment i wygrane w trzech rajdach z rzędu, lecz w każdym z nich Loeb dojeżdżał tuż za zawodnikiem Subaru oddając mu tylko 6 punktów. Było już za późno na walkę o tytuł, lecz pomimo tego było widać, że Solberg ma szybkość aby rywalizować z Loebem. W kolejnym sezonie planował odzyskać swój tytuł.

3. Markko Märtin – Estończyk wygrał 3 rajdy i osiem razy stawał na podium. Co ciekawe dwukrotnie pokonał Loeba na asfalcie. Niestety podobnie jak w przypadku Solberga seria nieukończonych rajdów pozbawiła go szans na walkę o tytuł. W tym przypadku większość winy leżała po stronie awaryjnego Forda. Niewiele zabrakło do wyprzedzenia Solberga, lecz kolejna usterka auta na to nie pozwoliła. Pomimo wszystko  Märtin pokazał, że gdy dysponuje sprawnym autem to jest w stanie walczyć o zwycięstwa i ma predyspozycje do zostania mistrzem. Na sezon 2005 Estończyk przeszedł do Peugeota.

Miejsca 4-6

4. Carlos Sainz – w swoim ostatnim pełnym sezonie Hiszpan wygrał jeden rajd i ośmiokrotnie stawał na podium. Tym razem nie był w stanie nawiązać walki o tytuł, ale ponownie zabłysnął swoją regularnością, co znacznie pomogło Citroënowi w klasyfikacji producentów. Sainz postanowił, że już czas aby zejść ze sceny i poszukać nowych wyzwań. W ciągu swojej kariery udało mu się zdobyć 2 tytuły WRC, wygrać 26 rajdów i aż 96 razy stawać na podium. Jak się potem okazało mogliśmy jeszcze oglądać Hiszpana w WRC, ponieważ wystartował w dwóch rajdach w sezonie 2005.

5. Marcus Grönholm – Fin wygrał swoją domową rundę i pięć razy stawał na podium. Teoretycznie Grönholm odniósł dwa zwycięstwa, lecz wygrana z Cypru została mu odebrana, po tym jak zespół Peugeota został zdyskwalifikowany. Fin posiadał prędkość aby walczyć z Loebem i Solbergiem, jednak był ograniczony przez awaryjny sprzęt. Nowy model 307 WRC okazał się bardzo kapryśny i mało kiedy Fin miał do dyspozycji sprawne auto. Pozostał w zespole na kolejny sezon w nadziei na poprawę niezawodności i możliwość walki o trzeci tytuł.

6. François Duval – Belg wykonał bardzo duży postęp względem poprzedniego sezonu. Nie wygrał żadnego rajdu, ale pięć razy stawał na podium. Bardzo mocno poprawił swoje tempo i regularność. Popełniał mniej błędów, a słabsze wyniki podobnie jak w przypadku Martina były często spowodowane problemami z autem. Dobra forma Belga nie uszła uwadze innym zespołom i na rok 2005 został zakontraktowany przez Citroëna w miejsce odchodzącego Sainza.

Pozostali z Top 10

7. Mikko Hirvonen – nie był to łatwy sezon dla młodego Fina. Jego najlepsze wyniki to czwarte miejsca w Argentynie i Australii głównie z powodu wykruszenia się stawki. Sporo błędów oraz kłopotów z autem. Nie był w stanie wycisnąć z Subaru tyle prędkości, co jego kolega z zespołu. Po zaledwie roku zakończył swoją przygodę z zespołem i rok 2005 spędził na pojedynczych startach głównie za kierownicą starszego modelu Focusa WRC.

8. Harri Rovanperä – to był dla niego kiepski sezon. Masa problemów z autem plus właśnie błędy takie jak np. wypadek w Finlandii spowodowały, że Fin po roku 2004 zakończył swoją przygodę z Peugeotem. Jego najlepszymi wynikami w sezonie było drugie miejsce w Australii i trzecie w Akropolu. Fin wystartował w 11 rajdach. Na rok 2005 podpisał kontrakt z Mitsubishi na pełny sezon startów.

9. Janne Tuohino – Fin wystartował w sześciu rajdach. Najlepsze wyniki osiągnął w Szwecji (4 miejsce) i w Finlandii (5 miejsce), gdzie startował w fabrycznym Fordzie. Reszta jego występów to starty prywatnym 2-letnim Focusem WRC, którym punktował na Cyprze, Grecji i Turcji.

10. Freddy Loix – Belg zaliczył pięć rajdów barwach Peugeota. Jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w Monte Carlo. Poza tym punktował jeszcze w Niemczech i na Korsyce. Po zakończeniu sezonu cykl WRC.

Pozycja	Kierowca	Zespół	Punkty
1.	Sébastien Loeb	Citroën Total	118
2.	Petter Solberg	555 Subaru World Rally Team	82
3.	Markko Märtin	Ford Motor Co Ltd	79
4.	Carlos Sainz	Citroën Total	73
5.	Marcus Grönholm	Marlboro Peugeot Total	62
6.	François Duval	Ford Motor Co Ltd	53
7.	Mikko Hirvonen	555 Subaru World Rally Team	29
8.	Harri Rovanperä	Marlboro Peugeot Total	28
9.	Janne Tuohino	Ford Motor Co Ltd / Ford	16
10.	Freddy Loix	Marlboro Peugeot Total	9

Zespoły – podium

1. Citroën Total – Sezon 2004 to drugi tytuł z rzędu dla Francuskiego producenta. Loeb i Sainz łącznie wygrali dla zespołu 7 rajdów i zdobyli 20 miejsc na podium. Xsara WRC nie była uznawana za najszybsze auto pod względem mocy, lecz auto wyróżniało się ponadprzeciętną bezawaryjnością na tle konkurencji. W ciągu całego sezonu Xsara popsuła się z własnej winy tylko raz (samochód Loeba w Meksyku), co pokazuje jak dobre było to auto. W kolejnym sezonie Citroën pozostanie przy swoim dotychczasowym modelu wprowadzając do niego kolejne poprawki. Obok Loeba w drugim aucie startował już wówczas Duval.

2. Ford Motor Co Ltd – Znacznie lepszy sezon i awans z 4 na 2 miejsce w klasyfikacji zespołów. 3 wygrane rajdy i 14 miejsc na podium to bardzo dobry wynik. Niestety poziom awaryjności był wyższy niż w Citroënie stąd spora strata punktów do zwycięzców. Największe problemy sprawiała jednostka napędowa oraz hydraulika. Kolejny rok był sezonem przejściowym dla Forda. Za kulisami był już szykowany nowy Focus WRC bazujący na drugiej generacji tego modelu mający wejść na pełny sezon od roku 2006.

3. 555 Subaru World Rally Team – Japończycy utrzymali swoje miejsce z poprzedniego roku. Zawdzięczają to głównie wspaniale jeżdżącemu Solbergowi, który wygrał dla zespołu pięć rajdów i dołożył do tego jeszcze dwa podia. Drugi kierowca Mikko Hirvonen nie dołożył za wiele do zespołowego dorobku punktowego. Subaru było mniej zawodne niż w poprzednich latach, jednak zdarzały się wpadki jak kłopoty z układem chłodzenia oraz konstrukcja, która się rozpadała po szybkim wjeździe w waterspashe (mieli z tym kłopoty w Turcji i Argentynie). Subaru pokazało, że ma szybkość o czym świadczy największa ilość wygranych oesów w sezonie. W 2005 roku liderem zespołu pozostał Solberg, a w drugim aucie wymieniali się Chris Atkinson i Stephane Sarrazin.

Reszta stawki

4. Marlboro Peugeot Total – nowy model 307 WRC miał zagwarantować zespołowi powrót na szczyt, a spowodował lawinę awarii i spore rozczarowanie. Gdy wszystko działało jak należy 307 był bardzo szybki, niestety mało było takich momentów. Największym problemem była 4-biegowa skrzynia, która często zacinała się na jednym przełożeniu. Peugeot wprowadził nową skrzynię w trakcie sezonu, lecz ona też miała kłopoty. Bardzo często kierowcy zmagali się także z utratą wspomagania, co na szutrowych odcinkach powodowało duże traty czasowe i ogromny wysiłek aby utrzymać auto na drodze. Jedno zwycięstwo i siedem podiów było co najwyżej nagrodą pocieszenia i motywacją, aby dalej pracować nad autem. Szybkość już była pozostało rozwiązanie problemu z awaryjnością. Koncern PSA zapowiedział także, że rok 2005 będzie ostatnim sezonem startów dla tego zespołu, więc wypadało pożegnać się z WRC w dobrym stylu.

5. Mitsubishi Motors Motor Sports – nowy Lancer WRC ponownie okazał się czerwoną latarnią w stawce, choć miał kilka obiecujących momentów. Najlepszymi wynikami były 6 miejsca w Monte Carlo i Hiszpanii. Niestety podobnie jak u Peugeota występowało dużo awarii a do tego tempo było znacznie gorsze. Zespół wycofał się w trakcie sezonu, aby skupić się na rozwoju auta i powrócić w roku 2005 z lepszym modelem i powalczyć o coś więcej.

Pozycja	Zespół	Punkty
1.	Citroën Total	194
2.	Ford Motor Co Ltd	143
3.	555 Subaru World Rally Team	122
4.	Marlboro Peugeot Total	101
5.	Mitsubishi Motors Motor Sports	17

Zakończenie 

Sezon WRC 2004 był bardzo ciekawy pod względem rywalizacji i to pomimo wcześniejszego rozstrzygnięcia tytułów. W walce przez długi czas liczyło się trzech kierowców z trzech różnych zespołów, co pokazywało, że stawka jest naprawdę równa. Loeb i Citroën zgarnęli wszystko, lecz Subaru i Ford pokazały, że mają odpowiednie tempo do walki z Francuzami. Peugeot był trapiony awariami, a Mitsubishi miało jeszcze nad czym pracować. Sezon 2005 również zapowiadał się ciekawie. Składy w zespołach uległy zmianie, a w pełnym sezonie ponownie wzięli udział Mitsubishi i Skoda. Jak wyglądała rywalizacja w roku 2005? O tym dowiecie się z kolejnej części z cyklu historii rajdów.