Connect with us

Czego szukasz?

powered by Advanced iFrame. Get the Pro version on CodeCanyon.

Formuła 1

Wzloty i upadki – jak Felipe Massa prawie zdobył koronę z Ferrari?

Felipe Massa pracował trzy lata, aby walczyć o mistrzostwo z Lewisem Hamiltonem. Oto historia marzenia, które w 2008 roku prawie się spełniło.

Massa F2008
/ Fot. Motor1.com

Wykrzyczane pod wpływem emocji pytanie Is that Glock? jest już legendą wyścigowego środowiska i prawdopodobnie najbardziej znanym tekstem zasłużonego brytyjskiego kierowcy i komentatora, Martina Brundle’a. Felipe Massa, któremu tamta scena zapewne śniła się w koszmarach, dopiero przy okazji tegorocznego Grand Prix Brazylii zobaczył ostatnie okrążenie deszczowego wyścigu z perspektywy niemieckiego kierowcy.

Nie licząc Verstappena, Massa pozostaje ostatnim kierowcą, który nie jeżdżąc dla tej samej ekipy co Hamilton, na przestrzeni całego sezonu był jego jedynym poważnym rywalem. Ich batalię zakończył dramatyczny finał na Interlagos – Massa był czempionem przez 38,9 sekundy. Marzył o tym od momentu, gdy wszedł do Formuły 1, a kontrakt z Ferrari umożliwił mu realizację tych marzeń. Walczył na 100%, ale pech, błędy i niezbadane koleje losu wytrąciły mu tytuł z dłoni i pozostawiły „tylko” ze srebrem.

Kontynuacja tandemu

Jako świeżo upieczony mistrz Europejskiej Formuły 3000 i dwóch serii Formuły Renault 2000, Massa pojawił się w padoku w barwach Saubera podczas Grand Prix Australii sezonu 2002. Wbrew pozorom, to właśnie on, nie Charles Leclerc, jako pierwszy cieszył się statusem protegowanego Scuderii Ferrari. Włoski zespół już wtedy miał udziały w szwajcarskiej stajni poprzez silniki, oznaczone jako Petronas, by zadowolić malezyjskiego giganta paliwowego.

Filigranowy Brazylijczyk pozostawał odseparowany od kierownictwa z Maranello, ale już podczas swojej debiutanckiej kampanii (u boku Nicka Heidfelda) znajdował się pod czujnym okiem inżynierów legendy. Wtedy nie był tego świadom, ale Ferrari dosłownie obserwowało każdy jego krok. Sprawdzano, czy młody Massa może stanowić kiedyś przedłużenie efektywnej brazylijsko-włoskiej współpracy, reprezentowanej wówczas przez Rubensa Barrichello.

– Widzieli każdy element mojej telemetrii, moich statystyk – przyznawał później Massa. – Powiedzieli mi: ok, zawrzemy z Tobą umowę, […] ale nie możesz nikomu się wygadać. To musi być sekret. Sekret, który nabrał na znaczeniu, kiedy Massa został odrzucony przez Saubera, z czym długo nie mógł się pogodzić. – Miałem wiele wątpliwości, co do swoich możliwości. Peter Sauber podjął decyzję właśnie wtedy, kiedy zaczynałem być coraz lepszy – nawet lepszy od Heidfelda. Nie zasługiwałem na wyrzucenie za drzwi – wspominał decyzję, która paradoksalnie okazała się dla niego zbawieniem.

Pozbawiony etatu Massa został przeniesiony przez Scuderię na pozycję kierowcy rezerwowego i spędził rok na ekstensywnych testach w czerwonej maszynerii. Wywiedzione z niej doświadczenia z powodzeniem zaaplikował podczas powrotu – w sezonie 2004, w znanym środowisku, tym razem mając za partnera Giancarlo Fisichellę.

Choć Włoch wyraźnie pokonał Massę, jego talent zaczął się ukazywać. W drugim roku, Massa rozbił podupadający wizerunek Jacquesa Villeneuve’a, i to pomimo błędów, które staną się niestety nieodłącznym elementem jego kariery. Wówczas było już jasne, że Barrichello w porozumieniu z Jeanem Todtem skrócił umowę z Ferrari o rok. Drzwi do Maranello stały otworem.

Lekcje od Schumachera

Starszy rodak Massy pragnął nowego wyzwania i dostrzegał je w postaci BAR-Hondy, ekipy z potężnym zapleczem, wiecznie błąkającej się w okolicach podium. Massa został automatycznie wyciągnięty z Saubera i postawiony obok Michaela Schumachera. Niemiec stał się dla Brazylijczyka kimś więcej niż partnerem – mentorem i przyjacielem w jednym.

Zanim jednak Brazylijczyk wyciągnął wnioski z kooperacji z Schumacherem, czekał go chrzest ognia. Ferrari powracało do walki o najwyższe cele. Massa zabłysnął z miejsca, kwalifikując się na drugiej pozycji w Bahrajnie, ale armatni wystrzał przyniósł z początku więcej dymu niż efektu. Massa imponował tempem – przebił się w Malezji z 21. miejsca na piąte, ale nie mógł ustabilizować formy.

Pierwsze podium zgarnął w piątej rundzie na Nurburgringu, a w Hiszpanii dołożył pierwsze najszybsze okrążenie. Mimo tego, po połowie roku zajmował piątą lokatę, daleko za dominującym wówczas Alonso, swoim kolegą i Kimim Raikkonenem. Fisichella, jego najbliższy rywal, miał dziewięć punktów więcej na koncie.

ZOBACZ TAKŻE
Felipe Massa: Bycie młodym kierowcą w Ferrari jest trudne

Wtedy Massa się przebudził. Cztery podia, w tym zwycięstwo i pole position w uwielbianej Turcji – a to wszystko w przeciągu pięciu rund. Brazylijczyk niemal zdystansował Fisichellę i cały czas uczył się od Schumachera: – Prosiłem o więcej niż chciał mi dać […] Pytałem o wszystko, o co tylko mogłem, a on mi odpowiadał. Ale czasami, kiedy pytałem, nie odpowiadał za darmo – relacjonował Brazylijczyk w czasach, gdy sam pełnił podobną rolę wobec Lance’a Strolla.

Schumacher może i nie przekazywał całości swej rozległej wiedzy, ale i tak dał Massie więcej niż prawdopodobnie przewidywał. Uskrzydlony zwyżką formy Brazylijczyk dowiózł podium w Chinach i zdominował zawody na Interlagos, które do pewnego momentu będzie drugą z jego szczęśliwych aren. Co ciekawe, podobno wcale nie przepadał za nitką domowego obiektu. I choć Scuderia tytułu wśród konstruktorów nie zdobyła, Massa wypełnił zadanie – zagrożenie ze strony Fisichelli zostało odparte.

Bok w bok z Raikkonenem

Schumacher zgodnie z planem odszedł na emeryturę, a na jego miejsce przyszedł niespełniony gwiazdor McLarena – Kimi Raikkonen. Z nim Massa także dogadywał się dobrze, ale empatia Schumachera ustąpiła miejsca raczej chłodnej, co nie oznacza, że smutnej, współpracy z małomównym Finem.

Raikkonen szybko złapał tempo i przejął fotel lidera w walce z McLarenem o upragnione mistrzostwo. Massa tradycyjnie zaliczył kiepski start, połowicznie z uwagi na pecha, połowicznie przez błędy. W Australii przez awarię startował ostatni, ale wbił się do czołowej szóstki; w Malezji natomiast desperacko próbował przebić mur Hamiltona i dwa razy lądował poza torem, marnując pierwsze pole startowe.

Wykorzystał je dopiero w Bahrajnie i Hiszpanii. W Barcelonie po raz pierwszy starł się koło w koło z Alonso, ale z walki wyszedł obronną ręką. Później Ferrari złapało zadyszkę, a Massa znów dał się złapać, wyjeżdżając z alei serwisowej w Kanadzie przy czerwonym świetle. Zgarnął za to dyskwalifikację, tracąc grunt do Hamiltona, który wygrał również w Stanach Zjednoczonych. Massa powetował tam część strat, zajmując trzecie miejsce na Indianapolis, a potem dodał jeszcze drugie miejsce we Francji.

Teraz to on prowadził w pogoni Scuderii za stajnią z Woking, ale wobec rozpędzającego się Kimiego, kampania Massy rychło się posypała. Z dwóch powodów: figlarnego losu i nieco słabszej niż w przypadku Fina dyspozycji w kluczowym momencie. Raikkonen, jakby to określił Dariusz Szpakowski, wrócił z dalekiej podróży na drugą partię sezonu. Massa tymczasem zdołał wygrać jeszcze tylko w Turcji, wcześniej bijąc się z Alonso na Nurburgringu (tym razem bez powodzenia), a potem nie punktował na Węgrzech. Nad Massą i Hungaroringiem ewidentnie wisiało fatum, co potwierdzą wydarzenia z dwóch kolejnych lat.

Kimi czy Massa?

Po dwunastu rundach sezonu wszyscy czterej konkurenci mieli na koncie po trzy triumfy. Prowadzili jednak kierowcy McLarena, którzy zdobywali je bardziej konsekwentnie. Ferrari kończył się czas i Włosi musieli podjąć szybką decyzję, kogo wspierać bardziej. W tle toczyły się do tego zagrywki psychologiczne z Alonso na pierwszym planie.

Hiszpan, po wybuchu afery Spygate i nałożeniu kary był już w ekipie persona non grata. Szukał zatem nowego środowiska, a pomimo kontrowersji, łączono go właśnie z Ferrari. Dopiero co zakontraktowany talent pokroju Raikkonena nie mógł zostać odrzucony. Prasa rozpisywała się zatem o możliwym zastąpieniu Massy, czym Brazylijczyk nieszczególnie się przejmował.

– Kiedy masz kontrakt, który kończy się na końcu kolejnego roku, po co miałbyś szukać innych ekip? Nie mam na to ochoty, dobrze czuję się w Ferrari i chciałbym zakończyć karierę w Ferrari – mówił, ale pogłoski się szerzyły. Menedżera Massy, Nicolasa Todta, widziano jak rozprawiał z menadżerami Toyoty w trakcie GP Belgii. Massa znów musiał dementować. – Jestem bardzo ciekawy, kto widział mojego menadżera w Toyocie. Każdy mówi, że go tam widział, ale go tam nie było. Mnie także.

Belgia była ważna także z innego powodu. Ferrari zgarnęło dublet i odrodziło swoje liche nadzieje na triumf w klasyfikacji kierowców, bo ten w konstruktorach już mieli (pokłosie Spygate). Kierowcy nie mogli jednak przeszkadzać sobie w tej walce – po trzech ostatnich europejskich wyścigach pełne wsparcie miał otrzymać ten z duetu, który będzie miał więcej oczek. Raikkonen wyprzedził Massę w klasyfikacji generalnej.

„To koniec, to koniec…”

Massa wiedział, że tytuł wymyka mu się z rąk. – Jeśli nie będę miał szansy, na pewno pomogę ekipie. […] Nie mam żadnych kłopotów z tym, by pomóc, jeśli stracę szansę – zapowiadał.

W chaotycznym GP Japonii Ferrari wystartowało na oponach przejściowych, co okazało się decyzją fatalną i przy okazji… nielegalną. Zmuszeni do przejścia na pełne opony deszczowe, Massa i Raikkonen zajmowali dwa ostatnie miejsca podczas jazdy za samochodem bezpieczeństwa. Zdołali się przebić – Raikkonen na podium, Massa na szóste miejsce.

Ten cudowny wynik oznaczał koniec status quo – już tylko trzech kierowców mogło marzyć o mistrzostwie. Massa utracił matematyczne szanse, więc zaczął pracować bardziej na rzecz ekipy. Raikkonen został oficjalnym liderem przed dwoma wyścigami, które przyniosą mu tytuł mistrza świata.

Massa i Raikkonen 2007

Na Interlagos w 2007 roku Felipe Massa pośrednio umożliwił zdobycie tytułu Raikkonenowi. Rok później, w Chinach, Fin spłacił niewielki dług, ale ostatecznie nie przyniosło to rezultatu

Massa odegrał swoją rolę w Brazylii. Na zawsze motywującej rodzimej ziemi Massa zdobył pole position i spokojnie prowadził, ale i w dobie zakazanych poleceń zespołowych, Ferrari nie miało problemu, by podarować Raikkonenowi pierwszą lokatę – zwyczajnie wymierzono pit-stop tak, by Brazylijczyk nie miał przed sobą czystego toru.

Fin w międzyczasie wykonał kilka zabójczo szybkich kółek i po własnej wizycie wyjechał na czele. Prowadzenia już nie oddał, a Massa nieszczególnie go naciskał. Po przekroczeniu linii mety Raikkonen usłyszał słynne słowa ze śródtytułu. Massa zadowolił się drugą lokatą, świetnie zdając sobie sprawę ze stawki – przyjął wyniki bez żadnych pretensji. Sezon ukończył z 94 oczkami, ledwie 16 (patrząc z perspektywy całego roku) za swoim kolegą, nowym mistrzem świata.

Raikkonen wyrósł na nową gwiazdę Tifosi, ale Massa dopiero zbierał siły na natarcie po koronę. W sezonie 2008 aerodynamika nie zmieniła się zanadto, ale FIA zdecydowała się wprowadzić jedną kluczową zmianę – zdelegalizować kontrolę trakcji.     

Massa – lider chaotyczny

Podczas pierwszych dwóch rund Massa wydawał się zupełnie nie pasować do samochodu wymagającego teraz znacznie więcej wyczucia i ostrożności. Ferrari przewyższało McLarena na starcie sezonu, ale obaj kierowcy notorycznie popełniali błędy, z czego Massa bardziej spektakularne. W Australii zniknął z pola widzenia już w pierwszym zakręcie, obracając się sam z siebie. To samo wykonał w Malezji, gdzie drugie miejsce utonęło w piaskowej pułapce.

Włoska prasa, jak zwykle szukająca sensacji, już poszukiwała wieści o pewnym końcu kariery Massy w Ferrari. Brazylijczyk stał się kozłem ofiarnym, ale zupełnie jak w sezonie 2007, momentalnie się odbudował. Dwa z trzech kolejnych wyścigów wygrał, lecz jego dyspozycja już do końca roku miała pozostać sinusoidalna.

Kapitalne zwycięstwo w Turcji – błędy w Monako. Zwycięstwo we Francji – deszczowe tańce na Silverstone. Zwycięstwo w Walencji oraz przyznana po czasie wiktoria w Belgii – niepewny występ we Włoszech i apatyczne pogonie w Singapurze i w Japonii. Massa fantastycznie dyktował tempo – o ile był już na czele ze spokojną przewagą, potrafił jechać diabelnie szybko i skutecznie, korzystając z przeważającego tempa Ferrari. Kiedy jednak zespół się mylił albo Brazylijczyk sam na chwilę tracił koncentrację, nie mógł odzyskać skupienia aż do przecięcia linii mety.

Szczególnie niekomfortowo czuł się w warunkach deszczowych – tylko w Brazylii nie stracił ani razu panowania nad samochodem; w pozostałych rundach odbywanych w większości na mokrym torze zdobył tylko 11 oczek. Tyle samo, co Raikkonen, a przecież Fin nie przypominał samego siebie sprzed kilkunastu miesięcy. Hamilton, który błędów popełniał tyle, co Massa, zdobył w tych warunkach łącznie 26 punktów.

Stary rywal, stare warunki

Po spadku formy Raikkonena i katastrofalnej w skutkach decyzji BMW Sauber o zaprzestaniu rozwoju maszyny F1.08, Massa stał się jedynym człowiekiem, który mógł powstrzymać Hamiltona. Począwszy od GP Niemiec, Brazylijczyk cały czas musiał gonić Brytyjczyka. W przeciwieństwie do roku 2011, ich rywalizacja była pasjonująca, ale przez większą część sezonu bardzo spokojna.

Nie przeszkadzał nawet fakt, że należeli do dwóch zupełnie odmiennych obozów. Było to widoczne zwłaszcza w obszarze polityki, a konkretnie przez różnorakie decyzje sędziów. FIA, nazywana wtedy za plecami Ferrari International Assistance celowo lub przypadkowo nie przepuszczała okazji, żeby dodatkowo zaognić ekscytującą walkę o mistrzostwo.

Kulminacja nastąpiła w Belgii. Massa obserwował z tylnego siedzenia jak Hamilton bije się o triumf z Raikkonenem. Brytyjczyk próbował wyprzedzić Fina w ostatniej szykanie, ale został wypchnięty na pobocze. Wrócił na tor i natychmiast oddał pozycję, ale kiedy tylko Raikkonen wysunął się na czoło, Hamilton rozpędził się i ponownie wskoczył na prowadzenie w pierwszym zakręcie.

ZOBACZ TAKŻE
Massa kontra Hamilton. Historia ich ostrych starć z 2011 roku

Dyrektor wyścigu Charlie Whiting stwierdził, że manewr był w pełni uzasadniony, ale sędziowie widzieli to inaczej. Już po zawodach Hamilton otrzymał karę 25 sekund. Zepchnęło go to na trzecie miejsce i wywołało medialną burzę. Niki Lauda wypowiadał się, że to najbardziej niesprawiedliwa kara w historii sportu. Sędziów oskarżano o to, że robią wszystko, by Ferrari zdobyło kolejny tytuł wśród kierowców – a dodatkowy bodziec dla tego typu teorii zapewniły wydarzenia z Japonii.

Na torze Fuji Massa i Hamilton starli się dosłownie. Tym razem zawinił Brazylijczyk, doprowadzając do piruetu Hamiltona i efektywnego wykluczenia go z rywalizacji o punkty. Massa zdołał doczłapać się do ósemki, ale zderzył się po drodze z wyjeżdżającym z alei serwisowej Sebastienem Bourdaisem. Sędziowie ukarali Francuza karą i Massa znów zyskał pozycje, która przedłużyła jego marzenia o tytule. Gdyby nie dodatkowe oczko, nawet Glock nie uratowałby Massy na Interlagos.

Massa szykuje się do rozstrzygnięcia

Do momentu finałowej batalii Hamilton i Massa byli rywalami, nie wrogami, a przynajmniej tak postrzegali siebie wzajemnie. Media, zwłaszcza brytyjskie, węszyły jednak spiski. Podniosły się głosy, że walka może zakończyć się kolizją – wieszczył to szczególnie znany z ciętego języka Eddie Jordan. – Ludzie mogą mnie nie polubić za to, co powiem, ale jeżeli Massa spróbuje wykluczyć go z gry [Hamiltona], tak jak zrobił to w Japonii, po to, by zgarnąć tytuł, to Lewis musi być gotowy. Jeżeli on [Felipe] spróbuje tego manewru [w Brazylii], Lewis musi wjechać w Massę, żeby upewnić się, że on także nie ukończy wyścigu.

Te prowokacyjne słowa wyprowadziły Massę z równowagi. – Granie nie-fair nigdy nie było dla mnie dopuszczalne. Jedyną rzeczą, jaką się przejmuję, jest wygranie wyścigu – reszta ode mnie nie zależy. Odkąd Eddie Jordan sprzedał swój zespół, nie ma nic wspólnego z F1, poza tym, co wygaduje w prasie – komentował na gorąco.

W dniu wyścigu był już jednak zupełnie wyluzowany. Presja zniknęła. – Lewis spróbuje ją na mnie nałożyć, ale ja nie mam presji, ponieważ nie mam czego stracić. Mam za sobą swoich rodaków i cała presja spadnie na niego… A wszyscy wiemy, co stało się w zeszłym roku – dodawał z lekkim uśmiechem. Hamilton, choć brazylijska publika na ogół bardzo go ceni, wówczas cały weekend mierzył się z nieprzyjaznym otoczeniem. Bohater mógł być tylko jeden i Brazylia nie wyobrażała sobie innego scenariusza.

Heros lokalnej publiczności zadbał o to, by Hamilton czuł się jeszcze mniej komfortowo. W sobotę zdobył pole position, doprowadzając fanów do ekstazy. Hamilton startował dopiero z czwartego pola, za Raikkonenem i Jarno Trullim. Atmosferę przed decydującą rundą można by nożem kroić.

Scenariusz godny pieśni

W niedzielę Interlagos pogrążyło się w ciemnych chmurach. Start przesunięto o 10 minut za sprawą nagłego opadu, który skłonił ekipy, by przygotowały zestawy przejściowych opon. Massa dobrze ruszył i utrzymał fotel lidera, a Hamilton nie dał rady przebić się do przodu. Dalsza część wyścigu nie różniła się znacząco od innych rund tamtego sezonu – chaos na pierwszym okrążeniu, a potem stabilizacja i strategiczne zagrywki. Massa budował przewagę, Hamilton trzymał się tego, co musiał osiągnąć, by przypieczętować koronę – czwartego miejsca.

Okrążenie 64 zmieniło obraz sytuacji – niebiosa otworzyły się ponownie. Alonso, Raikkonen, Hamilton, Vettel – doborowe towarzystwo w walce o podium miało przed sobą dylemat. Massa zniknął już dawno za horyzontem, Hamilton walczył tylko o przetrwanie. Na kółku nr 66 cała czwórka zawitała do alei serwisowej. Tylko jeden groźny dla nich oportunista pozostał na torze – Timo Glock, który nie zjechał i wysunął się na czwartą lokatę. Toyota nie bała się zaryzykować potencjalnego czwartego miejsca pozostaniem na slickach.

Glock trzymał tempo. Jego przewaga z okrążenia na okrążenie malała, ale jeszcze przed ostatnim kółkiem miał ponad 12 sekund wolnego powietrza za sobą. Vettel w międzyczasie (na 69 okrążeniu) wyprzedził Hamiltona. Jak sam przyznawał: – W tamtej chwili nie miałem pojęcia, że mogę wpłynąć na mistrzostwa. Kiedy Lewis pojechał szeroko, to był naturalny odruch – zabrać pozycję. Ścigałem się ostatni raz dla Toro Rosso, chciałem pożegnać się najlepszym możliwym wynikiem.

ZOBACZ TAKŻE
Jak drugoplanowi kierowcy wpływali na losy mistrzostwa świata F1?

Hamilton znalazł się na krawędzi drugiej z rzędu porażki na ostatnich metrach. Brytyjczyk raportował kłopoty z oponami, z trudem utrzymywał się na linii wyścigowej: – Pamiętam, jak myślałem: To jakieś żarty. To nie może stać się ponownie. Przewrotne szczęście zapewniło mu jednak jeszcze większy deszcz. Samochód Brytyjczyka prowadził się jeszcze gorzej, ale przynajmniej dawał się sterować. Glock nie mógł tego przyznać.

Hollywoodzki finisz

Dla Niemca pieśń zwycięstwa skończyła się. – Aż do ostatniego okrążenia nie było źle. Potem nie miałem już władzy. Samochód nie nadawał się do prowadzenia, ślizgałem się po torze […]. Wiedziałem, że to będzie wielkie wyzwanie w ogóle dojechać do mety.

Hamilton, z racji na odpowiednie ogumienie, zbliżał się. Na kilkadziesiąt sekund przed końcem zawodów otrzymał informację o kierowcy Toyoty. W boksach McLarena panował chaos – inżynierowie ustalali, co też powiedzieć Lewisowi, czy w ogóle powinni coś mu powiedzieć. Wreszcie dotarł do niego komunikat. – Powiedzieli mi, że Glock jest blisko, i że muszę go wyprzedzić. Nie wiedziałem, jaką ma przewagę, ale byłem świadomy, że ma slicki. […] Modliłem się, żebym zdołał go złapać i wreszcie go zobaczyłem na wyjeździe z zakrętu nr 10.

Niemiec był tak zaabsorbowany walką o utrzymanie się na torze, że nie zwracał uwagi na wiadomości od zespołu, iż zbliżają się rywale. Nie widział, gdy go mijali, dopiero po zawodach dowiedział się prawdy. Tymczasem w Ferrari trwały żywiołowe celebracje – Massa przekroczył już linię mety. Pośród szalejących mechaników, tylko ojciec Massy starał się zachować powagę. – Nie, nie, czekaj – dopóki nie przekroczy mety – krzyczał. Podobną ostrożność zachowywał Rob Smedley. – Spokojnie, muszę sprawdzić, gdzie jest Hamilton.

Massa i Hamilton 2008

Dla Brazylijczyka uścisk dłoni z głównym rywalem przed finiszem sezonu okazał się być pojedynczą „atrakcją”. Nigdy później nie zbliżył się do walki o mistrzostwo, ani nawet o pozostałe puchary

Massa stracił orientację: – Byłem jakby w wielkiej bańce. Jechałem i widziałem jak ludzie krzyczą i skaczą. Ale nie byłem pewien, co to dokładnie znaczyło. To było surrealistyczne, szalone. Potem Smedley przekazał mu wieść, że Glock został wyprzedzony i zamiast usłyszeć słowa jesteś mistrzem, których Brazylia tak oczekiwała, Massa zdał sobie sprawę, że przegrał tytuł. Święto zamieniło się w rozpacz.

A Glock z miejsca stał się celem dla krytyków. Oskarżano go o przyjęcie łapówki, specjalne działanie, spekulowano, czy mógł się tego dopuścić. Od wzburzonych kibiców otrzymywał pogróżki i życzenia śmierci. Massa natomiast wziął udział w obowiązkowych ceremoniach, a następnie zamknął się w sobie na resztę dnia.

Massa nie rozpamiętuje

Brazylijczyk niczego już nie mógł zrobić. Sezon zakończył się, trzeba było szykować się do kolejnego. Cztery miesiące po finale w Brazylii, Massa otwarcie mówił o tym, co czuje, gdy przypomina sobie tamte chwile, ale co intrygujące, potrafił znaleźć jakieś pozytywy.

– Jeśli deszcz stałby się mocniejszy minutę później, zdobyłbym tytuł. To musiało się tak skończyć. Wierzę, że rzeczy dzieją się z pewnej przyczyny, może kiedyś dowiem się, z jakiej. […] Wiele się uczysz w takiej sytuacji. Czasem myślę, że może to byłoby za wiele – zdobyć mistrzostwo na samym końcu w Brazylii. Co by się ze mną stało?

Z pozoru pogodzony z klęską, Brazylijczyk nigdy nie nawiązał już do wielkich sukcesów. Brakowało w nim prawdziwego błysku talentu, który wcześniej cyklicznie pokazywał, a późniejsza konfrontacja z Alonso zdegradowała go do roli przeciętnego drugiego kierowcy. Massa odnalazł radość ze ścigania dopiero w Williamsie. Niestety po sezonie 2008 nigdy później nie wygrał już wyścigu, a Brazylia wciąż czeka na kolejnego mistrza świata od sezonu 1991 i triumfu Ayrtona Senny. Massa miał się nim stać, ale ostatecznie bliżej mu było do losu Rubensa Barrichello.

4/5 (liczba głosów: 4)
Skomentuj

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Reklama