WRC 2003. Peugeot vs Citroën – cz. 1 | Historia rajdów

Wprowadzenie

Tak samo jak w poprzednich sezonach kalendarz WRC 2003 składał się z 14 rund. Pojawiła się jedna nowa runda, którą był Rajd Turcji. Zabrakło natomiast Rajdu Safari. Poza tym kilka rajdów przesunęło się w kalendarzu na inne terminy.

W roku 2003 zmianie uległ system punktowy. Od teraz nagradzano pierwszych 8 zawodników zamiast 6 jak miało to miejsce wcześniej.

System przydzielania punktów wyglądał następująco: 1 miejsce – 10 punktów, 2 – 8p, 3 – 6p, 4 – 5p, 5 – 4p, 6 – 3p, 7 – 2p, 8 – 1p.

WRC 2003 line Up

1. Marlboro Peugeot Total

Peugeot zmienił barwy zyskując nowego sponsora tytularnego, jednak reszta pozostała bez zmian. Do walki o czwarty tytuł ponownie wystawili sprawdzony model 206 WRC, a ich głównymi kierowcami pozostali Marcus Grönholm i Richard Burns. W trzecim aucie wymieniali się Harri Rovanperä, który miał punktować na szutrach oraz Gilles Panizzi będący specjalistą od asfaltu. 

Załogi: Marcus Grönholm / Timo Rautiainen, Richard Burns / Robert Reid, Harri Rovanperä / Risto Pietiläinen, Gilles Panizzi / Hervé Panizzi.

2. Ford Motor Co Ltd.

W 2003 roku Ford zaprezentował nowy model Focus RS WRC 03, który zadebiutował podczas czwartej rundy sezonu w Nowej Zelandii. Było to auto stworzone całkowicie od nowa, mające kompletnie zmienioną aerodynamikę nadwozia względem swojego poprzednika. Podstawowym kierowcą zespołu został dobrze spisujący się w poprzednim roku Estończyk Markko Märtin. W drugim aucie pełny sezon zaliczył Belg François Duval. Trzecim autem jeździł młody Fin Mikko Hirvonen, który przez cały rok używał poprzedniej generacji Focusa. Kilka rajdów w barwach Forda zaliczył także inny Fin Jari-Matti Latvala.

Załogi: Markko Märtin / Michael Park, François Duval / Stéphane Prévot, Mikko Hirvonen  / Jarmo Lehtinen,  Jari-Matti Latvala / Miikka Anttila.

3. 555 Subaru World Rally Team

Subaru w Monte Carlo zaprezentowało nową generację Imprezy WRC 2003, która bazowała na aktualnym modelu cywilnym producenta. Zespół nadal wystawiał dwa auta przez cały sezon i tak samo jak rok wcześniej. Kierowcami zespołu nadal byli Petter Solberg i Tommi Mäkinen.

Załogi: Tommi Mäkinen / Kaj Lindström, Petter Solberg / Phil Mills.

4. Hyundai World Rally Team

Koreańczycy nadal wystawiali model Accent WRC3, który zaprezentowali w trakcie poprzedniego sezonu. Ich podstawowymi kierowcami pozostali Freddy Loix i Armin Schwarz. Po tym jak Juha Kankkunen zakończył karierę w trzecim aucie w jego miejsce pojawiali się różni kierowcy. Najczęściej był to Fin Jussi Välimäki, który pojawił się w czterech rajdach.

Załogi: Armin Schwarz / Manfred Hiemer, Freddy Loix / Sven Smeets, Jussi Välimäki / Tero Gardemeister.

5. Škoda Motorsport

Czesi w połowie sezonu zaprezentowali nowe auto, którym była bardziej kompaktowa Fabia WRC. Auto zadebiutowało w Rajdzie Niemiec zastępując wysłużoną Octavię WRC. Podstawowymi kierowcami zespołu byli mistrz z 1994 roku Didier Auriol oraz Toni Gardemeister.

Załogi: Didier Auriol / Denis Giraudet, Toni Gardemeister / Paavo Lukander.

6. Citroën Total

Francuzi po dwóch latach testowania i udoskonalania modelu Xsara WRC wreszcie weszli do rajdów na pełny etat. W 2003 roku Citroën punktował w klasyfikacji producentów i zebrał u siebie bardzo mocny skład kierowców. Zawodnikami zespołu byli Sébastien Loeb oraz duet pozyskany z Forda, czyli Colin McRae i Carlos Sainz. W kilku rundach wystartował także Philippe Bugalski.

Składy: Sébastien Loeb / Daniel Elena, Colin McRae / Derek Ringer, Carlos Sainz / Marc Martí, Philippe Bugalski / Jean-Paul Chiaroni.

Przebieg rywalizacji

WRC 2003. 1. Rajd Monte Carlo

Pierwszy dzień nie ułożył się po myśli Subaru. Petter Solberg i Tommi Mäkinen odpadli na tym samym piątym odcinku z powodu własnych błędów, tym samym zespół już po pierwszym dniu mógł się pakować do domu. 

Marcus Grönholm był najszybszy pierwszego dnia. Fin wygrał 3 z 6 rozegranych odcinków i nawet pomimo uderzenia w mostek na jednym z nich udało mu się utrzymać prowadzenie wynoszące 20 sekund. Drugie miejsce zajmował Sébastien Loeb w Citroënie, który także wygrał trzy odcinki. Podium uzupełniał Colin McRae wykręcając najlepszy czas na ostatniej próbie identyczny co Loeb. Szkot w ciągu dnia popełnił kilka błędów, przez które jego strata do lidera wynosiła już ponad minutę.

Czwarty Richard Burns tracił prawie dwie minuty i musiał pilnować swojej pozycji, ponieważ zaledwie dwie sekundy za nim znajdował się Sainz. Hiszpan miał przygodę na drugim odcinku, gdzie uderzył w kamienie uszkadzając zawieszenie, jednak udało mu się dojechać do mety i naprawić auto w strefie serwisowej. Szósty był Markko Märtin, który miał sporo przygód na trasie, jednak udało mu się utrzymać na punktowanej pozycji.

Top 8 zamknęli jadący w prywatnym Peugeocie Francuz Robert Cédric oraz Armin Schwarz w Hyundaiu.

Dominacja Citroëna 

Drugiego dnia pecha miał dotychczasowy lider rajdu Marcus Grönholm. Fin uszkodził koło i musiał zatrzymać się w trakcie odcinka aby to naprawić. W efekcie tego stracił dużo czasu i spadł na 15. miejsce pod koniec drugiego dnia ze stratą ponad 30 minut do lidera.

Po błędzie Grönholma na prowadzenie wysunął się Loeb. Francuz wygrał dwie próby i miał ponad minutę przewagi przed ostatnim dniem. Podium uzupełnili jego koledzy z Citroëna. Drugi był McRae, a na trzecie miejsce awansował Sainz.

Bardzo dobry dzień miał za sobą Markko Märtin, który prezentował dobre tempo i awansował na czwarte miejsce. Richard Burns spadł na piąte, po tym jak wybrał złe opony i nie miał tempa. Za nim znalazły się kolejne Peugeoty. Szósty był Robert Cédric, a na siódme miejsce wskoczył Czech Roman Kresta. Top 8 zamknął drugi kierowca Forda Belg François Duval.

Ostatniego dnia kolejność w czołówce nie uległa zmianie i Citroën mógł świętować swój historyczny sukces po tym jak kierowcy Xsary WRC zajęli całe podium. Zwyciężył Sébastien Loeb przed Colinem McRae i Carlosem Sainzem.

Tuż za podium znalazł się Markko Märtin, który ostatniego dnia stoczył zaciętą walkę z Sainzem. Na pierwszych dwóch odcinkach Estończyk był szybszy awansując na trzecie miejsce i wyprzedzając swojego rywala o 8 sekund. Niestety błąd na przedostatniej próbie spowodował, że kierowca Forda ostatecznie minął się z podium o niespełna 3 sekundy.

Piąte miejsce zajął Richard Burns ze stratą ponad 3 minut. Za nim do mety dojechali Robert Cédric, François Duval oraz zamykający top 8 Armin Schwarz.

WRC 2003. 2. Rajd Szwecji

Pierwszego dnia dość szybko z rajdu odpadł François Duval. Kierowca Forda rozbił się na OS 5, blokując całą drogę. Odcinek został odwołany. Wszyscy zawodnicy Citroëna popełniali błędy i wpadali w zaspy, przez co po pierwszym dniu byli poza top 10.

Najlepiej poradził sobie Marcus Grönholm, który wygrał 3 próby u był zdecydowanym liderem rajdu. Na drugim miejscu zameldował się Tommi Mäkinen ze stratą 27 sekund do lidera. Nieco ponad 3 sekundy za kierowcą Subaru dzień ukończył Richard Burns w drugim Peugeocie.

Harri Rovanperä był czwarty z niewielką stratą do podium. Piąte miejsce zajmował lokalny kierowca Juuso Pykälistö, który także jechał Peugeotem 206 WRC. Na dobrej szóstej pozycji dzień ukończył Toni Gardemeister ze Škody, a za nim znaleźli się Markko Märtin i Petter Solberg.

Drugiego dnia doszło do dość groźnego wypadku. Juuso Pykälistö rozbił swoje auto, które pozostało na drodze. Jadący za nim Harri Rovanperä nie zauważył stojącego auta, które zasłonili kibice i ze sporą prędkością w nie uderzył. To był koniec rajdu dla obu zawodników. Pykälistö po uderzeniu przez drugie auto trafił do szpitala.

Na czele utrzymał się Marcus Grönholm, który wygrał 4 z 6 prób i powiększył swoja przewagę do 38 sekund nad drugim Tommim Mäkinenem. Trzeci nadal był Burns, lecz jego strata wynosiła już minutę. Na czwarte miejsce awansował Markko Märtin, a piaty był Colin McRae, który odrabiał straty z pierwszego dnia. Szósty po drugim dniu był Petter Solberg, który źle dobrał opony na ostatnie próby i stracił trochę czasu. Toni Gardemeister spadł na siódme miejsce, a punktowaną ósemkę uzupełniał Carlos Sainz.

Grönholm ponownie najlepszy na śniegu

Ostatniego dnia nie doszło do większych zmian w czołówce. Marcus Grönholm kolejny rok z rzędu zwyciężył w Rajdzie Szwecji. Fin przez cały rajd był nie do ruszenia wygrywając najwięcej odcinków spośród wszystkich zawodników. Na bardzo dobrym drugim miejscu rajd ukończył Tommi Mäkinen pokazując, że nadal może walczyć w czołówce. Podium uzupełnił Richard Burns, który nie mógł zagrozić wyżej wymienionej dwójce, a z drugiej strony nikt z tyłu nie był w stanie go dogonić.

Na czwartym miejscu dojechał Markko Märtin, który obronił swoją pozycje przed piątym na mecie Colinem McRae. Kilka sekund za Szkotem na szóstym miejscu dojechał Petter Solberg dzięki czemu po nieudanym Rajdzie Monte Carlo tym razem Subaru wywiozło podwójne punkty. Na siódmą pozycję awansował Sébastien Loeb, a ósemkę zamknął Toni Gardemeister. 

WRC 2003. 3. Rajd Turcji

Turcja była nowością w kalendarzu WRC 2003. Rajd charakteryzował się bardzo ciężką nawierzchnią i dużą ilością kamieni na trasie podobnie jak w Rajdzie Akropolu.

Już po pierwszej pętli pierwszego dnia z rajdu wycofał się Loeb. Francuzowi zabrakło paliwa na drodze dojazdowej do serwisu. Na trzecim odcinku specjalnym swój rajd zakończył Petter Solberg. Kierowca Subaru najechał na kamień, który uszkodził jego układ kierowniczy.

Najlepszy po pierwszym dniu był Harri Rovanperä. Fin uniknął większych problemów i wykorzystał swoja odległą pozycję startową aby wygrać połowę prób dnia i objąć prowadzenie. Na drugim miejscu dzień zakończył Sainz, który z biegiem dnia miał coraz lepsze tempo i ukończył pierwszy etap 20 sekund za liderem. Podium uzupełniał François Duval z Forda, który także skorzystał na dalszej pozycji startowej.

Na czwartym miejscu był Tommi Mäkinen, który tracił do podium zaledwie 2 sekundy. Na wysokim piątym miejscu znalazł się Gilles Panizzi, który wyprzedzał Richarda Burnsa. Siódmy miejsce to Colin McRae, który sporo stracił na czyszczeniu trasy, a Top 8 uzupełniał Armin Schwarz, który miał trochę kłopotów technicznych ze swoim autem.

Sainz w drodze po pierwsze zwycięstwo w barwach Citroëna

Drugi dzień był pechowy dla lidera rajdu. Harri Rovanperä uszkodził tylne zawieszenie po uderzeniu w kamień. Dodatkowo dostał karę za zbyt długi pobyt w serwisie aby ostatecznie wycofać się z powodu awarii tylnej półosi.

Nowym liderem rajdu został Carlos Sainz. Hiszpan uniknął problemów i wygrał 3 próby w ciągu dnia, co zapewniło mu prowadzenie. Na drugie miejsce awansował Richard Burns, który tracił do lidera ponad minutę. Podium uzupełniał świetnie jadący w tym rajdzie François Duval.

Colin McRae wykorzystał pecha rywali i awansował na czwarte miejsce. Na piątym utrzymał się Panizzi. Toni Gardemeister zaliczył dobry dzień wskakując na szóstą lokatę. Siódmy był odrabiający straty z pierwszego dnia spowodowane awarią skrzyni biegów Markko Märtin. Tommi Mäkinen przez większość dnia walczył o podium, lecz uszkodzenie tylnego zawieszenia zepchnęło go na ósme miejsce.

Ostatni dzień nie przyniósł żadnych zmian w czołówce tym samym Carlos Sainz zwyciężył w rajdzie Turcji, dając Citroënowi drugie zwycięstwo w sezonie. Na drugim miejscu rajd ukończył Richard Burns, który został nowym liderem mistrzostw. Trzeci na mecie zameldował się François Duval, zdobywając swoje pierwsze podium w karierze.

Na czwartym miejscu był Colin McRae, który jak do tej pory regularnie zbierał punkty do klasyfikacji. Gilles Panizzi dojechał na piątym miejscu, co było jego najlepszym wynikiem na szutrze. Markko Märtin zyskał jedną pozycję i dojechał szósty. Siódmy był Toni Gardemeister, który po raz kolejny dowiózł punkty dla Škody. Ostatni punkt za ósme miejsce powędrował do Tommi Mäkinena.

WRC 2003. 4. Rajd Nowej Zelandii

Przed rajdem Ford zaprezentował nowy model Focusa w specyfikacji na sezon WRC 2003. Zmiany względem poprzednika były widoczne na pierwszy rzut oka. Nowy Focus radykalnie zmieniony pakiet aerodynamiczny z dużym skrzydłem z tyłu.

Colin McRae odpadł już pierwszego dnia rajdu po tym jak uderzył w ścianę uszkadzając koło i zawieszenie w swoim aucie.

Marcus Grönholm zdominował początek rajdu wygrywając 7 z 9 prób. Fin po pierwszym etapie miał przewagę 38 sekund. Bardzo zacięta walka toczyła się o drugie miejsce pomiędzy Märtinem i Solbergiem. Po piątku to Estończyk był lepszy, lecz jego rywal tracił zaledwie 5 sekund.

Tuż za podium dzień ukończył Richard Burns, który jako lider mistrzostw musiał otwierać trasę, lecz deszczowe warunki pogodowe pomogły mu w tym aby nie stracić zbyt wiele czasu. Na ostatnim odcinku dnia wyprzedził Rovanperę, który spadł na piąte miejsce. Szósty był Loeb, który pomimo debiutu w Nowej Zelandii z każdym odcinkiem podkręcał tempo. Siódme miejsce zajmował Mäkinen, a ósme Sainz.

Grönholm w swoim żywiole

Drugiego dnia sporo kierowców miało problemy. Na OS 14 dwóch kierowców z czołówki pożegnało się z rajdem. Pierwszym z nich był Harri Rovanperä, który miał wypadek, a drugim Markko Märtin z powodu awarii swojego Forda.

Marcus Grönholm utrzymał swoje prowadzenie nawet pomimo przygody na 13 odcinku. Fin na jednym z zakrętów przewrócił swojego Peugeota na bok, na szczęście z pomocą kibiców udało mu się wrócić na trasę. Na drugie miejsce awansował Burns i tracił do swojego kolegi z zespołu minutę. Podium uzupełniał Petter Solberg, który także na jednym z odcinków musiał skorzystać z pomocy kibiców aby wydostać się z rowu. Ponadto Norweg skarżył się na zachowanie auta i popełnił kilka błędów, jednak dzięki wykruszeniu się stawki awansował na podium.

Czwarte miejsce zajmował Sébastien Loeb, który tracił pół minuty do podium. Na piąte awansował Freddy Loix w Hyundaiu, a szósty był Alister McRae w fabrycznym Lancerze WRC. Mitsubishi prowadziło program rozwojowy nowego auta tym samym pojawiali się na starcie w niektórych rund WRC. Punktowaną ósemkę uzupełnił duet Škody, czyli Toni Gardemeister i Didier Auriol.

Freddy Loix nie utrzymał swojego dobrego piątego miejsca, które zajmował po dwóch dniach. Belg narzekał na przyczepność i rozbił się na 18 odcinku.

Marcus Grönholm kontrolował swoją przewagę i wygrał w Rajdzie Nowej Zelandii. Na drugim miejscu dojechał Richard Burns, który utrzymał prowadzenie w mistrzostwach. Swoje pierwsze podium w sezonie zdobył Petter Solberg dojeżdżając na trzecim miejscu.

Czwarty był Sébastien Loeb ratujący honor Citroena w tym rajdzie po niepowodzeniach Sainza i McRae. Bardzo dobre piąte miejsce zdobył Toni Gardemeister w Škodzie. Szósty był Alister McRae w Mitsubishi, a siódme miejsce zajął Tommi Mäkinen, dla którego to nie był udany rajd. Didier Auriol uzupełnił Top 8, zdobywając swój pierwszy punkt w sezonie WRC 2003.

WRC 2003. 5. Rajd Argentyny

Colin McRae pożegnał się z rajdem na OS 9, kiedy to w jego aucie wybuchł pożar. Auto spłonęło doszczętnie.

Liderem po pierwszym dniu został Carlos Sainz. Hiszpan wykorzystał problemy Mäkinena i błąd Grönholma, aby objąć prowadzenie w rajdzie. Drugi był Markko Märtin, który przez dużą część dnia miał kłopoty ze skrzynią biegów, jednak gdy jego auto zostało naprawione Estończyk rzucił się w pogoń za liderem rajdu. Trzeci był Richard Burns, który miał zaledwie sekundę przewagi nad Rovanperą. Piąte miejsce niecałe 10 sekund za duetem Peugeota zajmował Loeb.

Marcus Grönholm na jednym z odcinków uderzył w duży kamień i uszkodził koło. Kierowca Peugeota stracił na tym około dwóch minut, mimo tego po naprawie auta Fin zaczął odrabiać straty i pierwszy dzień zakończył na szóstym miejscu. Siódmy był François Duval, a ósmy Petter Solberg, który na jednej z prób przewrócił się na bok i stracił około 2 minuty zanim jego auto wróciło na koła.

Drugiego dnia z rajdem pożegnał się Sébastien Loeb. Francuz jechał na wysokim piątym miejscu do momentu aż wypadł z trasy na ostatnim odcinku dnia. Pech nie ominął także drugiego kierowcy Citroëna Carlosa Sainza. Hiszpan przez pomyłkę swojego pilota wjechał zbyt wcześnie na punkt kontrolny, przez co dostał minutę kary.

Nowym liderem rajdu został Markko Märtin, który był na dobrej drodze aby powalczyć o swoje pierwsze zwycięstwo w karierze. Imponujące tempo drugiego dnia zaprezentował Grönholm, który awansował na drugie miejsce ze stratą zaledwie 15 sekund do Estończyka. Podium uzupełnił Sainz, który przez otrzymaną karę tracił w danym momencie 23 sekundy do lidera.

Richard Burns ukończył dzień na czwartym miejscu ze stratą 3 sekund do podium. Piąty był Rovanperä, który narzekał na swoje auto i nie mógł złapać odpowiedniego rytmu. Na szóste miejsce awansował Solberg, a za nim znaleźli się Duval i Schwarz.

Ford zawodził, Grönholm zwyciężył

Wielki dramat ostatniego dnia przeżył Markko Märtin. Estończyk, który był liderem, lecz musiał się wycofać z powodu usterki silnika. Był to już drugi rajd z rzędu, w którym zawodnik Forda stracił szansę na dobry wynik z powodu awarii.

Marcus Grönholm nie dał sobie odebrać prowadzenia ostatniego dnia i wygrał Rajd Argentyny. Było to już trzecie zwycięstwo w sezonie dla Fina. Drugie miejsce zajął Carlos Sainz. Gdyby nie kara z poprzedniego dnia to on mógł być zwycięzcą tego rajdu. Richard Burns ostatniego dnia walczył o drugie miejsce z Hiszpanem, lecz awaria turbo i duży spadek mocy spowodowały, że Brytyjczyk musiał zadowolić się najniższym stopniem podium.

Czwarte miejsce zajął Harri Rovanperä, a Petter Solberg był piąty. Dobry rajd zaliczył zespół Škody. Didier Auriol dojechał na szóstym miejscu, a za nim znalazł się jego kolega z zespołu Toni Gardemeister. Ósmy był Duval, który przez problemy ze skrzynią biegów nie mógł powalczyć o wyższe miejsce.

WRC 2003. 6. Rajd Akropolu

Jak co roku Akropol był bardzo wymagającym rajdem, gdzie wielu kierowców nie dojeżdżało do mety. Pierwszym z nich był Sébastien Loeb, który wycofał się już po OS 1 z powodu awarii silnika. Pecha miał także jego kolega z zespołu Colin McRae. Szkot spóźnił się na punkt kontrolny i dostał karę 50 sekund po tym jak w strefie serwisowej zbyt długo próbowano odpalić jego auto.

Pech dopadł także Forda. François Duval jechał na drugim miejscu aż do OS 5, gdzie przez błąd w notatkach swojego pilota wyleciał z trasy bez szans na powrót. Marcus Grönholm także przerwał swoją dobra passę w Grecji. Pod sam koniec dnia w aucie Fina awarii uległa pompa paliwa, co zmusiło go do wycofania się z rajdu.

Markko Märtin został liderem po pierwszym dniu. Estończyk zaimponował na OS 5, gdzie na 20 kilometrów przed końcem odcinka otworzyła mu się maska. Pomimo tego zawodnik Forda kontynuował jazdę z bardzo ograniczonym polem widzenia polegając głównie na notatkach swojego pilota dzięki temu utrzymał prowadzenie w rajdzie.

Tuż za nim na drugim miejscu dzień zakończył Harri Rovanperä ze stratą zaledwie 5 sekund. Podium uzupełniał Petter Solberg. Niedaleko za nim był czwarty Sainz i piąty Mäkinen. Panizzi po raz kolejny zaliczał dobry występ na szutrze zajmując szóste miejsce po pierwszym dniu wyprzedzając McRae i Auriola.

Markko Märtin przełamał złą passę

Markko Märtin utrzymał swoje prowadzenie drugiego dnia. Estończyk wygrał 4 z 8 prób i miał 55 sekund przewagi nad drugim Carlosem Sainzem. Petter Solberg miał awarię układu przeniesienia napędu na OS 11 i stracił minutę. Po naprawie auta Norweg zaczął odrabiać straty i wrócił na trzecie miejsce. Czwarty był Colin McRae, który walczył o podium z kierowcami Subaru. Piąte miejsce zajął Tommi Mäkinen, który chwilowo był na podium, lecz pod koniec dnia zaczął tracić tempo.

Na szóstym miejscu znalazł się Burns, który miał kłopoty ze skrzynią biegów. Za nim uplasowali się jego koledzy z Peugeota czyli Panizzi i Rovanperä.

Akropol po raz kolejny okazał się szczęśliwy dla Forda. Markko Märtin pomimo kłopotów z układem kierowniczym utrzymał się na prowadzeniu tym samym odnosząc swoje pierwsze zwycięstwo w karierze. Na drugim miejscu dojechał Carlos Sainz, który ostatniego dnia obronił się przed atakującym Solbergiem. Norweg popełnił błąd na jednym z ostatnich odcinków wypadając z trasy i uszkadzając swoje auto. Na szczęście dla niego udało mu się kontynuować jazdę i dowieźć do mety najniższy stopień podium.

Zaciętą walkę o czwarte miejsce stoczyli Burns i Mäkinen. Ostatecznie to Brytyjczyk wyszedł z niej zwycięsko wyprzedzając swojego rywala na ostatnim odcinku. Top 8 uzupełnili Rovanperä, Panizzi i McRae, który pod koniec rajdu miał problemy z silnikiem i stracił kilka pozycji.

WRC 2003. 7. Rajd Cypru

Po pierwszym prowadził Marcus Grönholm, który miał niecałe 7 sekund przewagi nad Rovanperą. Fin wykorzystał swoją pozycję startową i był liderem do momentu gdy zaczął mieć problemy ze skrzynią biegów, co zepchnęło go na drugie miejsce. Trzeci był Petter Solberg, który na ostatnim odcinku wyprzedził Panizziego. Sébastien Loeb był piąty, lecz jego strata do lidera wynosiła już 40 sekund. Szóste miejsce zajmował McRae wyprzedzając mającego problemy z hydrauliką Märtina i Burnsa, który jako lider mistrzostw musiał pierwszego dnia czyścić trasę.

Dramat Peugeota

Drugiego dnia z rajdu wycofało się aż trzech kierowców Peugeota. Marcus Grönholm miał kłopoty z układem przeniesienia napędu, a potem także ze skrzynią biegów. Panizzi zatrzymał się z powodu problemów z silnikiem. Richard Burns odpadł z powodu problemów z układem chłodzenia. To był pierwszy nieukończony rajd w sezonie dla Brytyjczyka.

Petter Solberg objął prowadzenie i systematycznie zwiększał swoją przewagę. Pod koniec dnia wynosiła 25 sekund nad drugim Rovanperą. Na trzecie miejsce awansował Loeb, który tracił prawie 3 minuty do lidera. Za nim znaleźli się jego koledzy z zespołu czyli Colin McRae i Carlos Sainz. Wysokie szóste miejsce zajmował Fin Mikko Hirvonen jadący Focusem WRC poprzedniej generacji. Siódmy był Schwarz, a ósmy Alistair Ginley w prywatnym Focusie WRC.

Ostatniego dnia Petter Solberg nie dał sobie odebrać prowadzenia wygrywając Rajd Cypru i odnosząc swoje drugie zwycięstwo w karierze. Było to także pierwsze zwycięstwo dla Subaru w sezonie 2003. Harri Rovanperä miał duże problemy z układem przeniesienia napędu przez co tracił sporo czasu. Ostatecznie udało mu się obronić drugie miejsce przed Loebem o zaledwie 2 sekundy.

Tuż za podium rajd ukończyli pozostali kierowcy Citroëna. McRae był czwarty, a Sainz piąty. Bardzo dobry wynik osiągnął Mikko Hirvonen dojeżdżając na szóstym miejscu. Top 8 uzupełnili Schwarz i Ginley.

WRC 2003. Podsumowanie

	Kierowca	Zespół	Punkty
1.	Richard Burns	Marlboro Peugeot Total	37
2.	Carlos Sainz	Citroën Total	36
3.	Marcus Grönholm	Marlboro Peugeot Total	30
4.	Petter Solberg	555 Subaru World Rally Team	29
5.	Markko Märtin	Ford Motor Co Ltd	23
6.	Sébastien Loeb	Citroën Total	23
7.	Colin McRae	Citroën Total	23
8.	Harri Rovanperä	Marlboro Peugeot Total	16

	Zespół	Punkty
1.	Marlboro Peugeot Total	81
2.	Citroën Total	73
3.	555 Subaru World Rally Team	47
4.	Ford Motor Co Ltd	43
5.	Škoda Motorsport	20
6.	Hyundai World Rally Team	6

Pierwsza połowa sezonu WRC 2003 była bardzo ekscytująca. W 7 rajdach mieliśmy aż 5 różnych kierowców wygrywało w 4 różnych autach. Najwięcej bo aż 3 zwycięstwa odniósł Grönholm, jednak w innych rajdach nie dojeżdżał do mety. Najbardziej regularnym kierowcą był Richard Burns, który pomimo braku zwycięstwa regularnie punktował i to on był liderem na półmetku mistrzostw. Bardzo mocny był także Citroën, który wygrał dwa rajdy i deptał po piętach Peugeotowi. Konkurencyjne samochody w tym roku miały także zespoły Forda i Subaru. Škoda w miarę regularnie punktowała, a Hyundai pozostawał daleko w tyle.

Jak potoczyła się druga część sezonu? Czy Peugeot i Burns utrzymali się na czele? O tym dowiecie się w drugiej części analizy sezonu WRC 2003.