O Can-Am już pisaliśmy na łamach MotoHigh.pl jakiś czas temu. Superszybka seria wyścigowa rozgrywana w Stanach Zjednoczonych oraz Kanadzie, która osiągami przewyższała F1 i miała na gridzie najszybsze prototypy świata. W kontekście dominacji w tych mistrzostwach można mówić o dwóch konstrukcjach. Pierwsza to oczywiście Porsche 917, o którym tekst znajdziecie poniżej. Samochód absurdalnie potężny z prędkością maksymalną ponad 400 km/h i mocą… Z resztą zachęcam, żebyście po przeczytaniu tego tekstu przekonali się sami. Tylko usiądźcie, bo dzisiejsza F1 przy tym prototypie to nic.
Jeśli chodzi o drugi dominujący samochód to nie sposób nie wspomnieć tu o McLarenie M8. Prototyp stanowiący wersję rozwojową McLarena M6 skonstruowaną specjalnie do ścigania się w Canadian-American Challenge Cup. Przez lata to właśnie ten samochód w bogatym wachlarzu swoich wersji nie miał sobie równych za oceanem i poprowadził McLarena do 4 tytułów mistrzowskich z rzędu. O tej konstrukcji niedocenianej przez fakt, że o Can-Am mówi się rzadko opowiemy w tym artykule. Powiemy też McLarenie M6, a więc w praktyce prześledzimy historię każdej mistrzowskiej konstrukcji McLarena w amerykańskiej serii. Pora na przegląd jednych z najszybszych samochodów w historii marki.
Od tego wszystko się zaczęło – McLaren M6
M6 został zaprojektowany na potrzeby McLarena w Can-Am przez zespół projektantów pod przewodnictwem Bruce’a McLarena i Robina Herda. Konstrukcja była dość prosta i opierała się o sprawdzone rozwiązania. Stanowił ją swojego rodzaju monokok z aluminiowych paneli. Jeśli chodzi o silnik, było to potężne V8 od Chevroleta o pojemności 6 litrów. Jednostka produkowała 525 KM, a w przeniesieniu mocy pomogła 5-stopniowa skrzynia od Hewlanda.
Fot. McLaren / McLaren M6A
Samochód przetestowany został na torze w Goodwood pokonując ponad 2000 mil. Swój debiut M6 zaliczył na torze Road America i już w kwalifikacjach zespół pokazał na co go stać. McLaren zdobył pole position, a tuż za nim w pierwszym rzędzie ustawił się Denny Hulme. Jeśli myślicie, że dwa McLareny na czele to dowód dominacji to warto jeszcze dodać, że Bruce pobił rekord toru. I to o ponad 10 sekund. Chyba nie trzeba tu nic wyjaśniać i nawet, pomimo że M6 był dopiero drugą konstrukcją McLarena w Can-Am, to okazał się naprawdę udaną konstrukcją.
W kolejnych wyścigach passa trwała dalej. Hulme wygrał następne dwa wyścigi, w rundach czwartej i piątej triumfował natomiast sam McLaren. Właśnie tymi zwycięstwami w Riverside i Laguna Seca Nowozelandczyk przypieczętował swoje pierwsze mistrzostwo Can-Am. Ostatecznie zespół McLarena wygrał każdy wyścig tamtego sezonu z wyjątkiem ostatniego, który odbył się w Las Vegas. Był to początek dominacji ekipy, a zarazem ery ochrzczonej przez fanów jako „Bruce and Denny show”.
Jak powstał McLaren M8? Historia prototypu
Tak jak już wspomniałem, McLaren M8 to rozwojowa wersja modelu M6, który w 1967 r. zdobył jedno mistrzostwo serii. Żeby pozostać ekipą konkurencyjną trzeba się jednak rozwijać i właśnie tą drogą poszedł Bruce. Tak powstał McLaren M8, samochód, który w kolejnych pięciu latach wygra cztery mistrzostwa z rzędu. To wszystko mimo faktu, że nie doszło do jakiejś wielkiej rewolucji. To była bardziej ewolucja pojazdu, po prostu niezwykle trafiona.
McLaren M8A
Fot. Petersen Automotive Museum / McLaren M8A
Jakie zaszły zmiany? Przede wszystkim projekt prowadzili już inni ludzie. Na głównym stanowisku zamiast Herda pojawił się kolejny inżynier współpracujący z McLarenem – Gordon Coppuck. Pomagał mu Jo Marquardt, który w przeszłości pracował już dla Lotusa. Pierwszy z panów miał się skupić na tylnej sekcji pojazdu, w odpowiedzialności drugiego leżało zaprojektowanie przodu. Jeśli chodzi o konstrukcję to silnik wciąż był dziełem Chevroleta, mowa o modelu ZL1 block 427 z suchą miską olejową. Jednostka generowała ok. 620 KM i ważyła niewiele ponad 160 kg. McLaren stworzył dwa pełne egzemplarze tego samochodu, a niech dodatkową ciekawostką będzie fakt o liczbie mil testowych przed sezonem. Zespół wykonał ich ok. 4 razy mniej. Nie przeszkodziło to w zdobyciu mistrzostwa przez Hulme’a w 1968 r.
Jaka była kolejna wersja? McLaren M8B
Bruce McLaren – Riverside 1969 🇺🇸 (Can-Am Series) –
McLaren M8B#OldSchool pic.twitter.com/VvttCifqW4— Luca (@Digione_79) September 23, 2021
McLaren M8B był wersją rozwijaną już na sezon 1969. Zaszło kilka zauważalnych zmian w nadwoziu. Przede wszystkim w oczy rzuca się duży spoiler w stylu serii Can-Am lat 60-tych, bo tam takie pomysły były powszechne. Do tego McLaren zmienił lekko konstrukcję przechodzących przez nadwozie błotników, ale najważniejszym detalem jest lekkie poszerzenie samochodu. Powodem tego zabiegu było zwiększenie szerokości opon o 1 cal. Pomijając te niuanse McLaren bazował na M8A, aby nie wykosztować się zbytnio na nowym samochodzie. Silnik również pozostał ten sam, zmniejszono tylko skok i powiększono średnicę tłoków. Zespół w dłuższym sezonie liczącym 11 wyścigów poradził sobie… chyba najlepiej jak tylko się dało. 11 wygranych kwalifikacji i 11 zwycięstw w wyścigach. Mistrzem drugi raz w karierze został McLaren. Trzeba coś wyjaśniać?
McLaren M8D – zwycięski dla Hulme’a i czarna karta w historii zespołu
Fot. McLaren / Lando Norris za kierownicą McLarena M8D w Goodwood
Samochód na 1970 r. przyniósł trochę więcej bardziej istotnych zmian, szczególnie w kwestii silnika, ale najpierw o nadwoziu. W Can-Am lekko zmieniły się regulacje odnośnie tylnej sekcji pojazdu (tak, o dziwo ktoś tam przejmował się jakimiś regulacjami) i z tego powodu tę część samochodu delikatnie przeprojektowano. Teraz o tym silniku. Ma tu miejsce ciekawa historia z wątkiem rodem z samej Formuły 1. Frank Williams, założyciel zespołu sygnowanego własnym nazwiskiem negocjował wtedy umowę sponsorską z Williamem G. Reynoldsem. Był on prezesem Reynolds Aluminium company – wielkiej firmy z branży metalowej. Podczas tych rozmów Williams dowiedział się o zupełnie nowym silniku nad, którym pracowała firma Reynoldsa. Frank wiedział, że nie wykorzysta tego w F1, ale może zaczerpać prowizji z transakcji między potrzebującym silnika McLarenem, a sprzedawcą. Williams skontaktował ze sobą obu panów i właśnie tak nowy silnik V8 znalazł się pod maską McLarena.
Jednostka generowała 670 KM. Pojemność tego silnika wynosiła 7,6 litra. McLaren M8D dał ekipie kolejny tytuł mistrzowski, który wywalczył Denny Hulme wygrywając 6 z 10 rund tamtego sezonu. Niestety konstrukcja jest też związana z tragedią, jedną z największych w historii zespołu. Właśnie za kierownicą M8D podczas testów tylnego skrzydła na torze w Goodwood Bruce McLaren rozbił się, w wyniku czego zginął na miejscu.
McLaren M8F – mistrzowski samochód Revsona
W roku 1971 nie doszło już do większych zmian. Ważna jest właściwie tylko kwestia silnika, bo pojemność zwiększona została do 8 litrów i moc wzrosła o kolejne 70 koni. 740 KM generowane przez ten silnik spowodowało, że M8F był pierwszym samochodem w Canadian-American Challenge Cup, który osiągnął barierę 1000 KM na tonę. Niebywały stosunek. W trwającym 10 wyścigów sezonie 1971 Peter Revson pięciokrotnie wygrał i ostatecznie zdobył mistrzostwo. Amerykanin był ostatnim mistrzem McLarena w Can-Am i swoim zwycięstwem domknął trwającą 5 lat mistrzowską passę zespołu.
