Sezon 1970. To wtedy doszło do wielkich zmian
Rok 1970, to koniec dekady pokoju i miłości. Zawodnicy Formuły 1, pomału zaczęli bojkotować wyścigi, przez co chociażby zawody Spa 1970 omal się nie odbyły. Tytułu Mistrza Świata bronił Jackie Stewart z francuskiego teamu Matra, napędzanego brytyjską technologią i amerykańskimi dolarami w postaci silnika Ford Cosworth V8. Nowy sezon miał być jednak dla zespołu, w pełni francuski, z czym nie do końca zgadzał się Szkot, gdyż wolał korzystać z jednostek napędowych Forda. Przez to Jackie, przeszedł do zespołu March. Zapowiadał się zatem sezon pełen zmian.
Przed wyścigiem Spa 1970
W klasyfikacji generalnej kierowców prowadził Jack Brabham. Australijczyk wygrał wyścig w RPA oraz stanął na podium podczas zawodów w Monako. Omal nie zwyciężył w zawodach rozgrywanych w Księcie Hazardu, lecz na ostatnim zakręcie popełnił błąd. Bez skrupułów wykorzystał go Jochen Rindt i to Niemiec z austriackim paszportem wpadł na metę jako pierwszy.
Kolejną rundą w kalendarzu Formuły 1, był wyścig na torze Spa-Francorchamps. Niestety, tuż przed zawodami doszło do tragedii. Bruce Mclaren zginął w czasie testowania swojego samochodu na torze Goodwood. Była to wielka strata, dla całego świata motorsportu. Biorąc pod uwagę fakt, iż tor Spa w starej konfiguracji był bardzo niebezpieczny, kierowcy mogli obawiać się o swoje życie.
Fot. Jiri Zemlicka/ Mapa starego toru Spa-Francorchamps
Jeszcze przed śmiercią Jim Clark wypowiedział się, o tym jakie cechy są potrzebne torom wyścigowym. Niestety Brytyjczyk zginął podczas wyścigu F2 na torze Hockenheimring w Niemczech. Jego słowa są warte zapamiętania i pokazują, że był odważny i kochał ściganie. Gdyby żył mógłby nie być zadowolony z odejściem 14-kilometrowej nitki Spa-Francorschamps.
– Do Monako trzeba mieć perfekcyjną technikę, do Watkins Glen kondycję, Nurburgring wymaga koncentracji na najwyższym poziomie. A Spa? Spa nie wymaga od kierowcy niczego szczególnego. Potrzebne są tylko jaja ze stali i brak układu nerwowego.
Organizatorzy postanowili poprawić bezpieczeństwo i wprowadzono kilka zmian. Jedną z nich było przywrócenie do łask szykany, na początku prostej prowadzącej w kierunku szykany Masta. Tor jednak wciąż był niebezpieczny.
Przebieg treningów i kwalifikacji
Ferrari na czas GP Belgii dokonało małej zmiany w składzie. U boku Jacky’ego Ickxa w barwach stajni z Maranello, zadebiutował Ignazio Giunti. Reszta stawki pozostała praktycznie bez zmian. Zespół March reprezentowali Chris Amon oraz Jo Siffert. Szefowie ekipy liczyli na dobry wynik swoich kierowców.
Gdyby znany polski komentator, Andrzej Borowczyk, w tamtych czasach komentował zawody Formuły 1, na pewno zwróciłby uwagę na piękne partnerki zawodników. Pedro Rodrigueza z BRM, dopingowała jego atrakcyjna dziewczyna Glenda. Nina Rindt z kolei mierzyła czas swojemu mężowi Jochenowi, który był zawodnikiem Lotusa. W czasie, gdy Amon rozmawiał z mechanikami o doborze opon, Pierse Courage i Ronnie Petterson koncentrowali się w samotności.
Fot. Retro Racing Company / Stewart, Rindt, Ireland, Miles and Hill śmieszkują w padoku
Z racji charakterystyki toru, faworytem do zdominowania weekendu był Pedro Rodriguez. Jego zespół (BRM), korzystał z silników dwunastocylindrowych, zatem miał sporą przewagę nad konkurentami. Na starcie jednak pierwsze linie zajęły Cosworthy- Stewart, Rindt, Amon, Ickx oraz Brabham. Pierse Courage z zespołu De Tomaso, testował nowy lotniczy kask. Z kolei Jochen Rindt nie zdążył pomalować swojego. Po kwalifikacjach przyszedł jednak czas, na sprawy bardziej poważne niż malowanie kasków.
Warto dodać, że Jackie Stewart wygrał kwalifikacje ze średnią prędkością wynoszącą aż 244 km/h. Jak na tamte czasy, robiło to wrażenie!
Spa 1970: Przebieg wyścig w „pigułce”
Warunki do ścigania były bardzo dobrze. Małe zamieszanie wywołał sędzia, który krążył między bolidami. Start jednak mimo tego, przebiegł bez problemowo. Na czele stawki wchodzącej w sekcję, Eau Rouge/Raidillon, był Rindt. Jednak pod koniec okrążenia, wyprzedził go Amon wprawiając w zachwyt szefów Marcha, wśród których był Max Mosley. Za Nowozelandczykiem jechali kolejno: Stewart, Rodriguez, Rindt, Ickx, Beltoise,Brabham, Oliver, Peterson, Pescarolo, Courage, Giunti, Stommelen i Siffert.
Fot. VintageRacing / Twitter
Kibice korzystali ze słonecznej pogody i opalali się. Tymczasem na 2. okrążeniu, Amona wyprzedził Stewart. Jednak już na kolejnym, prowadzenie odzyskał Nowozelandczyk. Rindt z kolei uporał się z Rodriguezem. Meksykanin jednak poprawił tempo i zaczął wyprzedzać swoich rywali. Co ciekawe, kierowca BRM ścigał się tu zaledwie trzy tygodnie wcześniej. Używał wtedy swojego Porsche 917, osiągając średnią prędkość przejazdu 160 mil/h. Do tego Rodriguez wykręcił czas dziesięć sekund szybszy od Amona. Prawdopodobnie wynikało to z tego, że w czasie tamtej rywalizacji nie używano szykany.
W zakręcie La Source wielu kierowców popełniało błędy. Wśród nich byli Peterson oraz Giunti. Świetnie jechał Stommelen, Niemiec bowiem jechał na doskonałym P5. Pod koniec wyścigu Jackie Stewart, już w cywilu omawiał szczegóły awarii wraz ze swoimi mechanikami.
Fot. F1 in the 2000s / Twitter
Na metę jako pierwszy wpadł Pedro Rodriguez. Było to pierwsze od czterech lat zwycięstwo zespołu BRM i wspaniały sukces młodego konstruktora Tony’ego Southgate. Za Meksykaninem na metę wpadli: Amon, Beltoise, Giunti, Stommelen, a także Pescarolo. W pierwszych czterech wyścigach mieliśmy czterech różnych zwycięzców, co zwiastowało ciekawy sezon, lecz wkrótce Jochen Rindt odskoczył konkurencji.
Fot. Stuart Dent / Podium po wyścigu
Wszystko co dobre, szybko się kończy
Jak się okazało, Spa 1970 to ostatni wyścig Formuły 1 na 14-kilometrowej pętli. Czternaście lat później, królowa sportów motorowych wróciła na prawie identycznej konfiguracji, jaką mamy teraz. Oczywiście po 2005 roku zmieniono słynną szykanę „Bus Stop”, przez co w 2006 r. Formuła 1 nie udała się na legendarny obiekt.
