Historia V8 analogiczna do… Statui Wolności
Statua Wolności upamiętnia przyjaźń i pomoc, jakiej Francja udzieliła amerykańskim osadnikom w walce o niepodległość z Wielką Brytanią w 1776 roku. Tylko Francja wysłała wojska do Ameryki i po wojnie wyraziła uznanie dla nowo utworzonej republiki. Kraj ze stolicą w Paryżu przekazał Amerykanom Statuę Wolności, która później stała się najbardziej znanym symbolem USA. Symbolem Ameryki w świecie motoryzacyjnym są niewątpliwie silniki V8, które spopularyzował lokalny przemysł motoryzacyjny, ale tak naprawdę pochodzą również z Francji. Historia V8 jest więc tak naprawdę historyczną powtórką z rozrywki.
Historycznie, pierwszy znany ośmiocylindrowy silnik wyprodukowała francuska firma Antoinette w 1904 roku do użytku w łodziach wyścigowych i samolotach. Wersja silnika Antoinette z 1905 roku miała maksymalną moc 50 koni mechanicznych i ważyła 86 kilogramów. Rezultatem był stosunek mocy do masy, który nie został przekroczony przez 25 lat. W 1904 roku Renault i Buchet również rozpoczęły produkcję ośmiocylindrowych silników do samolotów i samochodów wyścigowych.
W 1905 roku pierwszym samochodem V8 stał się Rolls-Royce V8 zbudowany w Wielkiej Brytanii. Model ten był pierwotnie produkowano z silnikiem V8 o pojemności 3,5 litra. Rolls-Royce wyprodukował jednak tylko trzy samochody, zanim powrócił do sześciocylindrowego rzędowego silnika. Pierwszym amerykańskim samochodem z silnikiem V8 był natomiast Hewitt Touring Car z 1907 roku. Za pierwszy silnik V8 wyprodukowany w znacznych ilościach uważa się silnik francuskiej firmy De Dion-Bouton z 1910 roku.
Historia V8. Masowo produkowany V8 to jednak już domena Amerykanów
Pierwszym masowo produkowanym ośmiocylindrowym silnikiem był pochodzący ze Stanów Zjednoczonych silnik Cadillac L-Head V8. Był on wyposażony w elektryczny rozrusznik, rewolucyjny wynalazek Cadillaca. Popularność silników V8 w samochodach osobowych znacznie wzrosła po wprowadzeniu w 1932 roku legendarnego silnika V8 marki Ford Flathead. Od lat trzydziestych XX wieku liczba ośmiocylindrowych jednostek stopniowo rosła. Największy boom rozpoczął się w Ameryce pod koniec lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.
Większość silników V8 jest zaprojektowana z kątem 90 stopni między dwoma rzędami cylindrów. Ośmiocylindrowe silniki z tym kątem są najlepiej wyważone, co powoduje niskie wibracje, ale wadą tych silników jest większa szerokość niż w silnikach V8 z mniejszym kątem V. Producenci najczęściej stosują silniki ośmiocylindrowe w pojazdach z podłużnym układem napędowym z silnikiem montowanym z przodu.
Montaż silnika V8 z przodu w poprzek wymaga mniejszego kąta między rzędami cylindrów. Silniki V8 o kącie V 60 stopni stosowano w pojazdach z napędem na przednie koła. Zamieszczono je m.in. w pojazdach takich jak Ford Taurus SHO (1996-1999), Volvo XC90 (2005-2011) czy Volvo S80 (2006-2009). Ford zaprojektował silnik pod kątem 60 stopni, ponieważ bazował na silniku V6 o tym samym kącie. Projektując silnik dla Volvo, Yamaha zastosowała wałki kompensacyjne i różne osie sworzni korbowodu dla każdego rzędu cylindrów.
W przeszłości sporadycznie powstawały ośmiocylindrowe silniki z różnymi kątami V. Lancia Trikappa, Lancia Dilambda i Lancia Astura w latach 1922-1939 stosowały silniki V8 o wąskim kącie od 14 do 24 stopni, ponieważ były oparte na silniku Lancia V4. Samochody wyścigowe Millera z pierwszej połowy lat trzydziestych XX wieku były napędzane 45-stopniowym silnikiem V8.
Na charakter silnika wpływa konstrukcja wału korbowego
Większość silników V8 w pojazdach drogowych wykorzystuje wał korbowy typu Cross-Plane. Ta konstrukcja ma bowiem mniej wibracji z powodu prawie idealnego wyważenia pierwotnego i wtórnego. Wał korbowy w płaszczyźnie poprzecznej ma pierwsze i czwarte czopy pod kątem 180 stopni względem siebie, drugie i trzecie czopy pod kątem 180 stopni, a dwie pary ustawione są względem siebie pod kątem 90 stopni. Prowadzi to do kształtu korby, patrząc z jednego końca.
Ikoniczny dźwięk wydawany przez typowy silnik V8 z krzyżowym wałem korbowym wynika po części z nierównomiernej sekwencji zapłonu w każdym z dwóch czterocylindrowych bloków. Typowa sekwencja zapłonu LPLLPLPP (lub PLPPLPLL) powoduje nierówne impulsy dolotu i wydechu dla każdego rzędu cylindrów. Jeśli dla każdej grupy cylindrów stosowany jest oddzielny układ wydechowy, ta nierównomierna pulsacja powoduje bulgotanie charakterystyczne dla silników V8. Projektując silniki wyścigowe, inżynierowie starają się unikać nierównych impulsów. Wszystko po to, aby zmaksymalizować wydajność, stosując zwykłe rury wydechowe lub umieszczając kanały wydechowe po wewnętrznej stronie rzędów cylindrów.
Jest alternatywa dla Cross-Plane
Drugim rozwiązaniem technicznym dla ośmiocylindrowych widelców są natomiast silniki Flat-Plane. Stosuje się je najczęściej w samochodach supersportowych i wyścigowych. Płaska konstrukcja wału korbowego skutkuje korzystniejszą pulsacją spalin, do której można zastosować prostą rurę wydechową. Nie wymaga ona ciężkich przeciwwag wału korbowego, ale wytwarza więcej wibracji z powodu wtórnego niewyważenia.
Płaski wał korbowy został spopularyzowany w wyścigach samochodowych w latach 1961-1965 dzięki silnikowi Coventry Climax FWMV F1. Już po nim, w latach 1967-1985, pojawił się bardzo udany silnik Cosworth DFV F1. Płaska płaszczyzna wału korbowego jest wykorzystywana na przykład w ośmiocylindrowych silnikach Ferrari od 308 GT4 z lat 70. XX wieku, w Porsche 918 Spyder czy nowoczesnych McLarenach.
Ośmiocylindrowe jednostki do pojazdów drogowych z początku XX wieku również wykorzystywały płaskie wały korbowe, ponieważ były one łatwiejsze w projektowaniu i wytwarzaniu niż wały krzyżowe. Płaskie wały korbowe wykorzystywały na przykład silniki De Dion-Bouton z 1910 roku i Cadillac L-Head V8 z 1915 roku.